საბანკო სისტემა და მევახშეობა: კანონიკურ-ზნეობრივი ანალიზი

მღვდელი ალექსი ქშუტაშვილი

თეოლოგიის დოქტორი საეკლესიო სამართალში

საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ და ახალი ეკონომიკური სისტემის ჩამოყალიბებასთან ერთად საზოგადოებაში შემოსავლის ახალი ფორმები გაჩნდა: ფულის პროცენტული გასესხება, გირაო, ლომბარდი, საბანკო ბიზნესი და ა.შ. ბუნებრივია, მართლმადიდებელ მრევლში ჩნდება კითხვა, რამდენად გამართლებულია ქრისტიანული ზნეობის მხრივ მსგავს საქმიანობებში მონაწილეობა. ცოდავს თუ არა ადამიანი, რომელიც სალომბარდე ან საბანკო სისტემის თანამშრომელია, ან კერძო სახით ასესხებს პირად ფულს და მოგებული პროცენტებით ირჩენს თავს. 

ყველას უნდა მივცეთ თუ არა მოწყალება?

დიაკვანი ანდრეი კურაევი

ამონარიდი წიგნიდან „ადამიანი წარმართულ სამყაროში ან ჯადოსადმი აგდებული დამოკიდებულების შესახებ“  

სპეციალურად ბლოგისთვის თარგმნა დავით ხოსიტაშვილმა

მოწყალების გაცემისას ბუნებრივად იბადება კითხვა: იქნება თუ არა სასარგებლო ჩვენს მიერ გაცემული მოწყალება მისთვის ვინც ითხოვს, თუ არა? რადგანაც დახმარებას შეიძლება ერთნაირად ითხოვდეს ლოთიც, რომელიც დასალევად აგროვებს ფულს, პროფესიონალი მათხოვარიც და გაქნილი თაღლითიც, რომელიც ბერის სამოსშია გადაცმული... 

სახარებაში ნათქვამია: „რომელი გთხოვდეს შენ, მიეც“...(მათ.5.42) ნუთუ ყველას ეხება ეს? შეიძლება თუ არა მისცეთ საწამლავი მკვლელს, თუკი ის მოგთხოვთ? თუმცა, არა მხოლოდ ამგვარ კრიტიკულ სიტუაციებში ჩნდება დაფიქრების საჭიროება.

მარხვისათვის

წმიდა ბასილი დიდი

ჯერ კიდევ ესაია წინასწარმეტყველმა დაგმო წესი ებრაელების მარხვისა და ჭეშმარიტი მარხვისაკენ მოგვიწოდა, როცა გვითხრა: „ნუ სასჯელად და ბრძოლად იმარხავთ, არამედ განხსენით ყოველი საკრველი ბოროტებისაჲ“ (ესაია 58, 4-6). ხოლო უფალი მოგვიწოდებს: „იცხე თავი შენი და დაიბანე პირი შენი“ (მათე 6, 17), რაც ასე უნდა გავიგოთ: სული შენი ცოდვებისაგან განიბანე და თავსა შენსა საცხებელი სიწმიდისა იცხე, რათა ქრისტეს ეზიარო და მარხვას ასე შეუდექი. მწუხარე სახეს ნუ მიიღებ, რათა ადამიანებს დაანახო, რომ შენ მარხულობ. მჭმუნვარების გამოფენით ძლევის გვირგვინსა და სამკაულს ვერავინ შეიმოსავს. ან რად უნდა იყოს კაცი სევდიანი მარხვის ანუ განკურნების ჟამს? პირიქით, მარხვის დადგომას სიხარულით უნდა შევეგებოთ, რადგან სახიერმა მკურნალმა მისი სახით ცოდვის განსაქარვებელი წამალი მოგვცა, მარხვა ხომ სიღრმეში დამკვიდრებული ცოდვებისაგან ათავისუფლებს სულს. ნუ შევეცდებით საკუთარ თავს დიდება თვალში საცემი მწუხარებით მოვუხვეჭოთ, იმიტომ, რომ ვერც განცხადებული მარხვა და ვერც სხვათა დასანახად ჩადენილი კეთილი საქმე სარგებელს ვერ მოგვცემს, რადგანაც ქებას აქვე დავიმსახურებთ და თანაც არა ზეციერი მამისაგან, რომელიც დაფარულსაც ხედავს.

ნიკეის პირველი მსოფლიო საეკლესიო კრება - პასქალიის საკითხი[1]

ვაგრძელებთ საეკლესიო კალენდართან დაკავშირებული საღვთისმეტყველო, ისტორიული და კანონიკური ხასიათის პუბლიკაციების გამოქვეყნებას. ამჯერად გთავაზობთ ფრანგი მართლმადიდებელი მღვდელმთავრის, ნიუ იორკისა და ნიუ ჯერსის მთავარეპისკოპოსის (ამე) - პეტრე ლ’იულეს ნარკვევს, რომელშიც განხილულია ნიკეის პირველი მსოფლიო საეკლესიო კრების პასქალიასთან დაკავშირებით მიღებული გადაწყვეტილებები, ამ საკითხთან დაკავშირებით საეკლესიო კრების წინაშემ მდგარი პრობლემები და საეკლესიო კრებისა და წმინდა იმპერატორ კონსტანტინე დიდის დამოკიდებულება აღდგომის დღესასწაულის თარიღის გამოთვლისა და აღნიშვნის წესთან დაკავშირებით.

პუბლიკაცია, სპეციალურად ბლოგისთვის, რუსულიდან თარგმნა, შენიშვნები და კომენტარები დაურთო არჩილ მეტრეველმა  

აქვე შეგახსენებთ, რომ ჩვენმა ცენტრმა უკვე გამოაქვეყნა რამდენიმე პუბლიკაცია საეკლესიო კალენდართან დაკავშირებით:

კალენდრული საკითხის შესახებ; 

კალენდრული და პასქალური რეფორმა: ისტორია და თანამედროვეობა;

ადამიანი შეიქმნა კალენდრისთვის, თუ კალენდარი ადამიანისთვის?;

„შესწორებული იულიუსის“ კალენდარი;

ორი სტილი - ერთი კალენდარი.

დიდმარხვა - ისტორიული განვითარება

ჩვენს ბლოგზე ადრე განთავსებული იყო (იხ. 2011/01/10) ბიბლიურ-თეოლოგიური ინსტიტუტის ვებ-გვერდის ბმული, სადაც წარმოდგენილია XX საუკუნის ცნობილი რუსი თეოლოგის პროტოპრესვიტერ ალექსანდრე შმემანის წიგნის - “დიდი მარხვა” - ქართული ვერსია. ამჟამად შემოგთავაზებთ ამ წიგნის ერთ-ერთ დანართს, სადაც ავტორი მოკლედ განიხილავს დიდმარხვის განვითარების ისტორიულ ასპექტებს.

დანართი ბლოგისათვის ინგლისურიდან თარგმნა დიაკვანმა ირაკლი წაქაძემ

მართალია თუ არა, რომ ძაღლის სახლში ყოლა არ შეიძლება?

დავით ხოსიტაშვილი

ხატზე გამოსახულია IV საუკუნის წმინდანი -  სირენუსი (მებაღედ წოდებული). ხატმწერი - დავით ხიდაშელი

სამწუხაროდ ხშირად გვსმენია გავრცელებული ჭორი იმის შესახებ, თითქოს ძაღლის სახლში ყოლა არ შეიძლება. არის მოსაზრება, თითქოს ნაკურთხ სახლში უფალი მკვიდრობს, ხოლო ძაღლი კი განაგდებს სულიწმინდას[1]. ზოგიერთი უფრო შორსაც მიდის და აცხადებს, რომ ვისაც სახლში ძაღლი ჰყავს არც კი უნდა ვაზიაროთ[2]. მაგრამ ამგვარი კატეგორიული მოსაზრების საღვთისმეტყველო საფუძველი არ არსებობს.

ტაძარი ტაძარია, სახლი კი - სახლი. სამწუხაროდ ბევრს ეს ერევა და მიაჩნია, რომ თუკი ტაძარში არ შეიძლება შინაური ცხოველის შეშვება, ეს ფაქტი სახლზეც ვრცელდება. რა თქმა უნდა, ეს ასე არ არის!

დავიწყოთ მცირე ისტორიული ექსკურსით: როგორი იყო დამოკიდებულება „ოთხფეხა მეგობრებისადმი“ ანტიკურ ეპოქაში?

ბერძნებს უყვარდათ ძაღლები და ზრუნავდნენ მათზე. რომაელები კი თავიანთ საბრძოლო ძაღლებს აბჯრითაც კი  მოსავდნენ.  

მათ კი, ვისთვისაც ბიბლია წმინდა წიგნი იყო, ძაღლებისადმი სრულიად საპირისპირო დამოკიდებულება გააჩნდათ.

ფანატიზმის, მართლმორწმუნეობისა და ჭეშმარიტების შესახებ

ნიკოლაი ბერდიაევი

სპეციალურად ბლოგისთვის თარგმნა დავით ხოსიტაშვილმა

თემა ფანატიზმის შესახებ, რომელიც ორთოდოქსალური* მოძღვრებების მიმდევრობასთანაა დაკავშირებული, მეტად აქტუალურია. ისტორია დინამიურია, მასში უდიდეს როლს ფსიქიური რეაქციების მონაცვლეობა თამაშობს. და ჩვენ ფეხს ვუწყობთ რიტმს, როდესაც ჭარბობს მიმართულება იძულებითი ერთობისკენ. როდესაც ის სავალდებულოა ყველა მართლმორწმუნისთვის. მიმართულება წესრიგისკენ, რომელიც ახშობს თავისუფლებას. ეს არის რეაქცია XIX საუკუნის წინააღმდეგ, მისი  თავისუფლების მოყვარეობისა და ადამიანურობის წინააღმდეგ. გამომუშავდება შეუწყნარებლობისა და ფანატიზმის მასობრივი ფსიქოლოგია. ამასთან ერთად, ირღვევა წონასწორობა და ადამიანი საკუთარ თავს მანიაკალურ შეპყრობილობამდეც კი დაუშვებს. ინდივიდუალური ადამიანი ხდება კოლექტიური ფსიქოზების მსხვერპლი. ხდება ცნობიერების საშინელი შევიწყოება, მრავალი არსებითი ადამიანური თვისების - ადამიანის  ემოციონალური თუ ინტელექტუალური ცხოვრების ჩახშობა და გამოძევება. როცა ერთობა მიიღწევა არა სისრულის, არამედ უფრო მეტად და მეტად შებღალვით. შეუწყნარებლობა უშუალო კავშირშია ეჭვიანობასთან. ეჭვიანობა ფსიქოზია, რომლის დროსაც რეალურობის განცდა იკარგება. სულიერი ცხოვრება ემხობა და ფიქსირდება ერთ წერტილზე, მაგრამ ის წერტილი რომელზეც ხდება ფიქსირება, სრულიად არარეალურადაა აღქმული.

სასულიერო პირის შემოსავლის პრობლემატიკა

ავტორი: ღვთისმეტყველების დოქტორი საეკლესიო სამართალში

მღვდელი ალექსი ქშუტაშვილი

თანამედროვე რელიგიური ცხოვრების ერთ-ერთ დელიკატურ პრობლემას სასულიერო პირების შემოსავალი წარმოადგენს. ბევრი ადამიანი (ძირითადად, ნაკლებად ეკლესიური) განიკითხავს მოძღვრებს იმის გამო, რომ ისინი ღებულობენ ფულს შესრულებულ საიდუმლოებებსა და წესებში და რომ ბევრი მათგანი ძვირადღირებული მანქანებით დადის.

საინტერესოა, რას გვეუბნება ამ თემასთან დაკავშირებით წმინდა წერილი და საეკლესიო ტრადიცია, მაგრამ, სანამ თემის განხილვას დავიწყებდეთ, აღვნიშნავთ, რომ ეკლესიის მიმართ უარყოფითად განწყობილი ადამიანი ყოველთვის მოძებნის განკითხვის საბაბს. ის შეგნებულად არ ხედავს მოძღვრების იმ მრავალრიცხოვან კატეგორიასაც, რომლებსაც ჯიპის ყიდვისა და შენახვის საშუალება კი არა, არამედ, შემოსავლების სიმწირის გამო, ხშირად სამარშრუტო ტაქსის ბილეთისა და ოჯახში პურის ფულის სერიოზული პრობლემა უდგათ.

ხუთი მიზეზი, რის გამოც მონასტერში არ უნდა მივდიოდეთ

ავტორი: ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის მიტროპოლიტი იონა

გთავაზობთ ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის მიტროპოლიტი იონას სტატიას, სადაც ის საუბრობს მეტად გავრცელებული მოვლენის შესახებ. კერძოდ სტატია ეხება მონასტრული წესის ერში პრიმიტიულად გადმოტანის მცდელობას, რასაც არც თუ იშვიათად შეიძლება შეხვდეს ადამიანი მორწმუნე საზოგადოებაში და რაც წარმოადგენს კლასიკურ ნიმუშს, თუ როგორი არ უნდა იყოს „სულიერება“.

სტატია დაიწერა მაშინ როდესაც მეუფე იონა გახლდათ მღვდელმონაზონი წმ იოანე მაქსიმოვიჩის სახელობის მონასტერში.

ექსკლუზიურად ბლოგისთვის თარგმნა ღვთისმეტყველების მაგისტრმა თამარ გოგუაძემ
წყარო იხილეთ ამ ბმულზე

ქრისტიანობის შესახებ

მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი

რა არის ქრისტიანობა? როგორ უნდა დარჩე ქრისტიანად დღევანდელ დღეს? ერთი შეხედვით ქრისტიანობა თითქოს ძალიან ადვილია. მთავარია იყო ქრისტეს მოწაფე და მეგობარი. ეს ორი ცნება თითქოსდა ერთი და იგივეა, მაგრამ მათ შორის განსხვავება ნამდვილად არის. ერთის მხრივ, ჩვენ, ქრისტეს მოწაფეებმა და მიმდევრებმა სახარებიდან უნდა ვისწავლოთ, რაც სწამს თვით ქრისტეს და რასაც ის გვასწავლის. მე ტყუილად როდი ვამბობ „რაც მას სწამს“. ერთხელ მოსკოვში ერთმა ახალგვაზრდა ოფიცერმა მკითხა:

- თქვენ კი გწამთ ღმერთი, მაგრამ თვით ღმერთს რისი სწამს?

- ადამიანისა. - ვუპასუხე მე.

მართლმადიდებლობა და ეკოლოგია

ბოლო დროს უფრო და უფრო ნათლად ვხედავთ თუ რაოდენ ფაქიზია ჩვენი ბუნება და თუ რა გავლენა შეუძლია მოახდინოს მასზე ადამიანის ქმედებამ. ჩვენ, როგორც ქრისტიანებს, გვმართებს ღმერთის მიერ ჩვენთვის შექმნილი ბუნების მოვლა და გაფრთხილება. სწორედ ამ თემას ეძღვნება პოლიტიკურ მეცნიერებათა დოქტორის ვახტანგ კობალაძის მოკლე სტატია, რომელსაც ქვემოთ გთავაზობთ.

სტატია ქვეყნდება ავტორის თანხმობით

ქორწინებისა და აღზრდის შესახებ

მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი

ერთი წმიდა მამა ამბობს, რომ სამყარო ვერ იარსებებდა საეკლესიო საიდუმლოებათა გარეშე, ე.ი. ღვთის ზემოქმედებისა და იმ ფერისცვალების გარეშე, რასაც ახდენს ეს ზემოქმედება ადამიანებზე. ერთადერთი საიდუმლოება, რომელიც ადამიანმა ღვთისაგან განშორებისა და სამოთხიდან განდევნის შემდეგ შემოინახა, ქორწინების საიდუმლოა. ქრისტიანული გამოცდილების გარეშეც ქორწინება საიდუმლოს იმ აზრითაც წამოადგენს, რომ ამ დროს ქალსა და მამაკაცს შორის ხდება იმ ერთობისა და სიხარულის აღდგენა, (რამდენადაც ეს შესაძლებელია დაცემული სამყაროსათვის), რაზედაც საუბარია შესაქმის წიგნში.

ერთი მგალობლის მოსაზრებები დღევანდელი ქართული გალობის შესახებ

ავტორი: თამაზ გაბისონია, მგალობელი, მუსიკოლოგიის დოქტორი და ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორი

ახლახან საქართველოს ეკლესიის წმინდა სინოდმა ქართველი მგალობელი წმინდანები დაადასტურა ღვთის წინაშე ჩვენთვის მეოხთა შორის. გარდა იმისა, რომ ზოგადად საქართველოს მართლმადიდებელ მორწმუნეთათვის ყოველი ახლადაღიარებული   წმინდანი სულიერი ცხოვრების ახალი ორიენტირია, ფილიმონ ქორიძე და ძმები კარბელაშვილები, ცოტა ხნის წინ ასევე კანონიზირებულ ექვთიმე აღმსარებელთან ერთად ქართული ტრადიციული საეკლესიო გალობის ღვთივსათნოდ გაწყობისა და ღვთისმსახურებაში დანერგვის შემწეებად მოიაზრებიან.

ორი სტილი - ერთი კალენდარი

ავტორი: ზურაბ კიკნაძე, ფილოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორი და ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის ემერიტუს პროფესორი

ჩვენს ბლოგზე უკვე რამდენიმე სტატიაა განთავსებული საეკლესიო კალენდრის თაობაზე: „კალენდრული საკითხის შესახებ“, „კალენდრული და პასქალური რეფორმა: ისტორია და თანამედროვეობა“, „ადამიანი შეიქმნა კალენდრისთვის, თუ კალენდარი ადამიანისთვის?“ და „შესწორებული იულიუსის კალენდარი“. როგორც აჩვენებს გამოცდილება ეს საკითხი კვლავ აქტუალურია მრევლში და ხშირად დაპირისპირების საბაბიც ხდება. საკითხში უფრო კარგად გარკვევის მიზნით ვაგრძელებთ შესაბამისი პუბლიკაციების დადებას და ამჟამად გთავაზობთ ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის ემერიტუს პროფესორის, ფილოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორის ზურაბ კიკნაძის სტატიას: „ორი სტილი - ერთი კალენდარი“.

სტატიის ბოლოში მცირე შენიშვნები დაურთო ზაზა ოსმანოვმა.

სტატია დაიბეჭდა კრებულში: ეკლესია გუშინ, ეკლესია ხვალ. თბ., 2002

ევოლუციური ბიოლოგიის თანამედროვე კვლევების შესახებ

ავტორი: გელა თევზაძე, ბიოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორი, თავისუფალი უნივერსიტეტის პროფესორი

ჩვენს ბლოგზე განთავსებულმა თემამ "შეიძლება თუ არა მართლმადიდებელი იყოს ევოლუციონისტი?" ცხარე კამათი გამოიწვია, სადაც რამდენიმე კითხვა იქნა დასმული ევოლუციონიზმის ოპონენტთა მხრიდან. ვითვალისწინებთ რა ჩვენი მკითხველის თვალსაზრისს, გვსურს დავაკმაყოფილოთ მათი სურვილი და ამჯერად გთავაზობთ თავისუფალი უნივერსიტეტის პროფესორის, ბიოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორის გელა თევზაძის სამ სტატიას, რომელიც გამოქვეყნდა გაზეთ 24 საათის სამეცნიერო პოპულარულ სტატიათა რუბრიკაში სამ ნაწილად. გამომდინარე იმ კითხვებიდან რაც ჩვენი ბლოგის ფეისბუკის ფორუმზე დაფიქსირდა, აღნიშნული თემა წმინდა მეცნიერულ-პოპულარული ხასიათისაა და ავტორი საკითხს მხოლოდ ამ კონტექსტში განიხილავს. თითოეულ სტატიას რამდენიმე ილუსტრაციაც ახლავს, რომელთა მოკლე აღწერა ყოველი სტატიის ბოლოშია წარმოდგენილი. აღნიშნული სტატიები საინტერესოა იმდენად, რამდენადაც, თუ დიაკონ ანდრეი კურაევის მონოგრაფია "შეიძლება თუ არა მართლმადიდებელი იყოს ევოლუციონისტი?" საკითხს საღვთისმეტყველო თვალსაზრისით განიხილავს, წინამდებარე სტატიები პრობლემას მეცნიერული კუთხით აშუქებენ, რაც ერთგვარად ავსებს ხსენებული მონოგრაფიის შინაარსს.

სტატია ქვეყნდება ავტორის ნებართვით, რისთვისაც მადლობას ვუხდით მას ცენტრის სახელით

მეოთხე პასუხი დავით თინიკაშვილს - forever

დეკანოზი ლევან მათეშვილი

ამ წერილის დასაწყისში მინდა ყველას შობა მივულოცო, უპირველეს ყოვლისა კი ბ–ნ დავითს და მინდა საჯაროდ პირობა დავდო, რომ ეს ბოლო წერილია ამ პოლემიკის ფარგლებში. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ჩვენი დისკუსია იმ ფაზაშია შესული, როცა არა სიმართლის დადგენას ემსახურება, არამედ ბოლო სიტყვის დატოვებას, კამათის სულით შეპყრობას, შესაბამისად, ბ–ნ დავითს მინდა ვურჩიო, რომ ილუზია არ ჰქონდეს „ნეიტრალური“ ადამიანების მონადირების და სიმართლის დალაგების, შეისვენეთ, დაე, მცენარეები სხვამ მარგლოს :).
მართალს ბრძანებს ბ–ნი დავითი კამათის შესახებ, როცა ჩვენი მისამართით ამბობს: „..მას აუცილებლად უნდა „ჩაჰყვე“...“ – ვფიქრობ, ეს კონსტრუქტივიზმისკენ გადადგმული ნაბიჯია, თანაც ქართული რეალობის გათვალისწინებით, რადგან მოგეხსენებათ ქართული ანდაზა – „ ჩათრევას ჩაყოლა სჯობსო“, ამიტომაც მივესალმები ბ–ნ დავითის „ჩაყოლას“, you are welcome!
მაშ, ასე ბოლო პასუხები:

მონაზვნობა და თანამედროვეობა

მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი

თუ მონაზვნობას მივუდგებით როგორც გზას, რომელზეც მდგარი ადამიანი უარყოფს საკუთარ თავს, შეუდგება მკაცრ მოღვაწეობას და სიკვდილისთვისაც კი მზადაა, ე.ი. თავის სიცოცხლეს თმობს ღვთის მსახურებისათვის, თავს დებს, რომ ყოველგვარ გარემოებაში იყოს ღვთის მოციქული, მაშინ უნდა ვივარაუდოთ, რომ მონაზვნობამ შეიძლება სახე იცვალოს. წმიდა თეოფანე დაყუდებული (ჯერ კიდევ მაშინ, რევოლუციამდე), წერდა, რომ მოვა დრო, როცა განიბნევიან ბერები და ერში იცხოვრებენ სხვებისთვის შეუმჩნევლადო. და თუმცა მათ ვერ იცნობენ, ისინი ყველა სიტუაციაში მაინც მონაზვნის ბეჭდის - თავისი თავის უარყოფისა და ღვთისადმი უსაზღვრო სიყვარულის - ამ სამონაზვნო ღვაწლის მატარებლები იქნებიანო.

სიტყვა ახალს წელიწადს ნათქვამი

წმ. პავლე მოციქულის სახელობის მართმადიდებლური ღვთისმეტყველების ცენტრი გილოცავთ ახალ 2012 წელს. გისურვებთ ბედნიერებას, ჯანმრთელობას, სულიერ სიმრთელეს, სიყვარულსა და წარმატებებს. 

სიტყვა ახალს წელიწადს ნათქვამი

წმ. მღვდელმთავარი გაბრიელი (ქიქოძე)

მართლმადიდებელნო ძმანო ქრისტიანენო!

ამა ქვეყნიერთა კაცთა შორის არსებობს ერთი შესანიშნავი და სასარგებლო ჩვეულება: როგორც რომ გათავდება ძველი წელიწადი და დადგება ახალი, მაშინ ყოველი მოხელე და ყოველი თანამდებობის აღმასრულებელი კაცი შეადგენს თავის საქმის ანუ თანამდებობის წარმოების ანგარიშსა და წარუდგენს თავის უმფროსსა, ანუ თვითონვე მოიხმარს. მაგალითად, კაცი, რომელსაც აბარია სასამართლო, შეადგენს ანგარიშსა, რაოდენი საქმე წარმოებდა მისს სასამართლოში წარსულის წლის განმავლობის დროს, რავდენი მათგანი გათავდა და რავდენი დარჩა გაუთავებელი და რისთვის. ვინც სასწავლებლის უფროსია, მან უნდა შეადგინოს ანგარიში, რაოდენი მოწაფენი სწავლობდნენ მისს სასწავლებელში, როგორ სწავლობდენ და იქცეოდნენ; სახელმწიფო ხაზინადარი შეადგენს ანგარიშსა, რაოდენი ხაზინის ფული შემოვიდა და გავიდა წარსულს წელში; გონიერი ვაჭარი დაჯდება ამ ჟამად და გამოიყვანს ანგარიშსა, როგორ წარმოებდა მისი ვაჭრობა, რა მოიგო მან წლის განმავლობაში; თუ დაინახა რომ ბევრი ვერაფერი მოიგო, ანუ, ვინიცობაა, კიდეც წააგო, მაშინ იგი ცდილობს შეიტყოს, რა იყო მიზეზი ამისი, რამ დააბრკოლა მისი ვაჭრობა.

მსოფლიო პატრიარქის ყოვლადუწმინდესი ბართლომეოს I-ის საშობაო ეპისტოლე

†  ბართლომეოსი

წყალობითა ღვთისაითა

მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინეპოლისა - ახალი რომისა

და

მსოფლიო პატრიარქი

სრულიად ეკლესიას

მადლი, მშვიდობა და წყალობა ბეთლემის მაცხოვნებელი შობისგან

კვლავ იშვა ქრისტე და ანგელოზები კიდევ ერთხელ გალობენ:

„დიდება მაღალთა შინა ღმერთსა,

ქვეყანასა ზედა მშვიდობა,

და კაცთა შორის სათნოება.“

(ლუკ. 2:14-15).

ეპისტოლე სპეციალურად ბლოგისთვის ინგლისურიდან თარგმნა არჩილ მეტრეველმა

2011 Patriarchal Christmas Encyclical (English)

ეკლესიებში არსებულ ჩვეულებათა მრავალფეროვნების შესახებ.

გთავაზობთ ამონარიდს V საუკუნის ცნობილი საეკლესიო ისტორიკოსის სოკრატე სქოლასტიკოსის "საეკლესიო ისტორიიდან" ჩვენი ეკლესიისათვის მეტად აქტუალურ თემაზე.

ძვ. ბერძნულიდან თარგმნა ზურაბ ჯაშმა

არცერთი სარწმუნოება იცავს ერთსა და იმავე ჩვეულებას და ატარებს ერთსა და იმავე შეხედულებას ღვთის შესახებ. რამეთუ ერთი და იმავე რწმენის მქონენიც კი განსხვავდებიან ჩვეულებით ერთმანეთისაგან. ამიტომ, უჯერო არ იქნება, ცოტა რამ გიამბოთ ეკლესიებში არსებულ ჩვეულებათა შესახებ.

"შესწორებული იულიუსის" კალენდარი

ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდის მემორანდუმი

ქრისტიანული სამყაროს ნაწილი, რომელთა შორისაც ჩვენი მართლმადიდებელი ძმები და დებიც არიან, ქრისტეშობას აღნიშნავს 25 დეკემბერს. ამიტომ გვსურს ყველა მათგანს მივულოცოთ შობის დღესასწაული და შემოგთავაზოთ ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდის მემორანდუმი კალენდრულ საკითხთან დაკავშირებით

მემორანდუმი ბლოგისათვის ინგლისურიდან თარგმნა და დაამუშავა დიაკვანმა ირაკლი წაქაძემ

მართლმადიდებლობა და ეკუმენიზმი

ავტორი: ლევან აბაშიძე

ვაგრძელებთ პუბლიკაციების გამოქვეყნებას ეკუმენიზმის თემაზე. ამჟამად გთავაზობთ თეოლოგის ლევან აბაშიძის სტატიას „მართლმადიდებლობა და ეკუმენიზმი“, რომელიც გამოქვეყნდა ბიბლიურ-თეოლოგიური ინსტიტუტის ვებ გვერდზე.


ავტორმა ნება დაგვრთო სტატია განგვეთავსებინა ჩვენს ბლოგზე.


წყარო: ბიბლიურ-თეოლოგიური ინსტიტუტის ვებ გვერდი.

„VIII“ მსოფლიო საეკლესიო კრება და საეკლესიო კანონმდებლობის მომავალი

ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა მაგისტრი თეოლოგიაში არჩილ მეტრეველი


„ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუ ორი თქვენგანი შეთანხმდება ამ ქვეყნად და ერთად ითხოვს რასმე, მაშინ, რასაც უნდა ითხოვდნენ, მიეცემათ ჩემი ზეციერი მამისგან.

რადგან სადაც ორი თუ სამი შეიყრება ჩემი სახელით, მეც იქვე ვარ, მათ შორის.“

მათ: 18:19-20

მართლმადიდებლურ სამყაროში სულ უფრო აქტუალური ხდება საკითხი მომავალი „VIII“ მსოფლიო საეკლესიო ან სრულიად მართლმადიდებელთა კრების მოწვევის შესახებ. მართლმადიდებელთა ნაწილი საუბრობს კრების მნიშვნელობასა და მისი სავარაუდო შედეგების სიკეთეზე, ხოლო ნაწილი ჯერ არმოწვეულ კრებას, უკვე „ავაზაკთა“ და „განდგომილთა“ კრებად სახელდებს. კრების მოწვევის მომხრეები თანამედროვე რეალობების შეფასებითა და ქრისტეს მართლმადიდებელი ეკლესიის ისტორიული გამოცდილების დამოწმებით, ამტკიცებენ საეკლესიო კრების მოწვევის  აუცილებლობასა და მიზანშეწონილობას. მისი მოწინააღმდეგეები კი მართლმადიდებელი ეკლესიის წინაშე მდგარ პრობლემურ საკითხების უმნიშვნელობაზე საუბრობენ და მათი, ეკლესიის ნების საწინაამდეგოდ გადაწყვეტის საფრთხეზე აპელირებით, წინდაწინ შეაჩვენებს იმას, რაც ჯერ არ მომხდარა.

ფანატიზმის შესახებ

ნიკოლაი ბერდიაევი

ნაწყვეტი წიგნიდან „ადამიანის დანიშნულების შესახებ“ (1931 წელი)

სპეციალურად საიტისთვის რუსულიდან თარგმნა დავით ხოსიტაშვილმა

ფოტოზე გამოსახულია კადრი მულტიპლიკაციური ფილმიდან "პერსეპოლისი" 

ფანატიზმი სინდისის ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული გაუკუღმართება და სიმახინჯეა. ფანატიკოსში თითქმის მთლიანად ქრება სინდისის თავისუფლება, სუფთა და პირველქმნილი ზნეობრივი შეფასების უნარი. თუმცა, ფანატიკოსი ხშირად წმინდა ადამიანია, იდეური, მორწმუნე, უანგარო, ხშრიად სრულიად ასკეტურიც. ფანატიზმი ადამიანური ფსიქიკის ტრანსფორმაციის საინტერესო მოვლენას წარმოადგენს, ტრანსფორმაციას ბოროტებისკენ, რომელიც მოტივირებულია იმგვარი მოვლენებით, რომლებსაც თავისთავად ბოროტს ვერ ვუწოდებთ და დაკავშირებულია რაიმე სახის იდეითა თუ რწმენით გატაცებასთან. ფანატიკოსი მუდამ „იდეალისტია“, იმ გაგებით, რომ „იდეა“ ადამიანზე, ცოცხალ არსებაზე მაღლა დგას და ის მზად არის ამ იდეის გამო იძალადოს, აწამოს, სტანჯოს და ხოცოს ადამიანები. და არ აქვს მნიშვნელობა ეს „იდეა“ ღვთისა და თეოკრატიის იქნება, თუ - სამართლიანობისა და კომუნისტური წყობილების. ფანატიზმი ერთგვარი გონებრივი აშლილობაა, რომელიც ჭეშმარიტების სისრულის დატევის უუნარობისგან იშვება.

 

მესამე პასუხი დავით თინიკაშვილს

დეკანოზი ლევან მათეშვილი

თავდაპირველად იყო იოანე კაზარიანის წერილი, რომელსაც ავტორის თხოვნით დავურთეთ რეცენზია. სწორედ ეს რეცენზია, უფრო სწორედ, ამ რეცენზიის რამდენიმე პუნქტი გახდა ჩვენსა და ბ–ნ დავითს შორის წარმართული პოლემიკის დასაწყისი, ჩვენთვის დღემდე გაუგებარი, მწვავე და ხშირ შემთხვევაში „მკვახე“ გამონათქვამებით შემკული, რა თქმა უნდა, ჩვენის მხრიდანაც, როგორც საპასუხოდ ბ–ნ დავითის „ბოსტანში გადასროლილი კენჭები“. დასაწყისში ბ–ნ დავითს არ მოეწონა ჩვენი რეცენზიის სულისკვეთება და მან იეჭვა, რომ ჩვენ ნეგატიურად ვართ განწყობილი ლათინური ეკლესიისა და საქართველოს ეკლესიას შორის „თბილი“ ურთიერთობების „დადასტურებული“ ისტორიული ფაქტების მიმართ, მაგრამ, სიმართლე უნდა ითქვას, ჩვენს რეცენზიაში არც გვიფიქრია ოდნავ მაინც შევხებოდით „თბილ“ თუ „ცივ“ ურთიერთობებს, შეგახსენებთ ამ რეცენზიის საკამათო მუხლს: „ წმინდა მიწაზე, მცირე აზიაში და ათონის მთაზე არსებული ქართული მონასტრები არ იყო მცხეთის საყდარის იურისდიქციაში, შესაბამისად, მათი ურთიერთობები ლათინებთან არ შეიძლება ჩაითვალოს ზოგადად საქართველოს ეკლესიის ურთიერთობად დასავლეთის ეკლესიასთან.

მიცვალებულთა ცხედრების დაწვის შესახებ

პანაიოტის ბუმისი

ათენის უნივერსიტეტის პროფესორი, თეოლოგი

(თარგმნა თეოლოგიის მაგისტრმა-ლევან ბუკიამ)

(თარგმნილია წიგნიდან: ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Ι.ΜΠΟΥΜΗ Δ.Θ. ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ,  Η ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΣΟΜΑΤΩΝ, Β’ ΕΚΔΟΣΗ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ,,ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ’’ ΑΘΗΝΑΙ 1999)

წინამდებარე წერილი წარმოადგენს მოკლე ახსნა-განმარტებას, დღეისათვის აქტუალურ თემაზე, გარდაცვლილთა სხეულის დაწვაზე.

წერილში შეძლებისდაგავრად, ნათლად და კონკრეტულად, წარმოდგენილია ამ საკითხთან დაკავშირებული ისტორიული, თეოლოგიური, სოციოლოგური თუ სხვა ელემენტები.

პუბლიკაციას დართული აქვს დეკანოზ ლევან მათეშვილის მოსაზრება აღნიშნულ საკითხთან დაკავშირებით. აქვე თქვენ შესაძლებლობა გაქვთ მოისმინოთ ვიდეო ლექციაც კრემაციის შესახებ.  

მეუფე კალისტეს სიტყვით გამოსვლა სასულიერო აკადემიაში

მცირე ხნის წინ მეუფე კალისტე (უეარი) საქართველოს ეწვია დიდი დელეგაციით და ამა წლის 30 ოქტომბერს  სასულიერო აკადემიაში სიტყვითაც გამოვიდა. გთავაზობთ ამ გამოსვლის აუდიო ჩანაწერს და შესაბამის თარგმანს, რომელიც ექსკლუზიურად ბლოგისთვის შეასრულა ზაზა ოსმანოვმა.

მცირე ინფორმაცია მეუფის შესახებ: კალისტე - დიოკლიის ეპისკოპოსი (ტიმოთე უეარი) - (1934 - ) - დაიბადა ინგლისში. განათლება მიიღო თავდაპირველად ლონდონის უესტმინსტერის სკოლაში, შემდეგ ოქსფორდის უნივერსიტეტში, სადაც იგი სწავლობდა კლასიკურ ენებს, ფილოსოფიასა და თეოლოგიას. აქვე მას მიენიჭა ფილოსოფიის დოქტორის ხარისხი. მართლმადიდებელ ეკლესიას შეუერთდა 1958 წელს. 1966 წელს ხელდასხმულ იქნა მღვდლად და აღიკვეცა ბერად წმ. იოანე ღვთისმეტყველის მონასტერში კუნძულ პატმოსზე, საბერძნეთში. 1966 წლიდან იგი გახლავთ ოქსფორდის უნივერსიტეტის ლექტორი აღმოსავლეთის ეკლესიის მამების დარგში. იგი იყო ოქსფორდის მართლმადიდებელი ეკლესიის ერთ-ერთი დამაარსებელი, სადაც დღემდე განაგრძობს მოღვაწეობას. 1982 წელს გახდა დიოკლიის ტიტულარული ეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლის მსოფლიო საპატრიარქოში.

მეუფე კალისტეს სიტყვით გამოსვლა

... by orthodoxtheology

მღვდელმსახური და აღსარება

არქიმანდრიტი კვიპრიანე (კერნი)

ცოდვილის აღსარება, ანუ სულიერ მოძღვართან დიალოგი არსებითად განსხვავდება ნებისმიერი სხვა საუბრისაგან: უწინარეს ყოვლისა, ადამიანი აღსარებისას სრულიად საპირისპიროდ იქცევა, ვიდრე ჩვეულებრივ, ყოველდღიურ ცხოვრებაში. თუკი ყოველთვის და ყველგან ადამიანი ცდილობს თავი საუკეთესო კუთხით წარმოაჩინოს და გულმოდგინედ ფარავს ნაკლოვანებებს, რათა ვინმეს უფრო ცუდი არ ეგონოს, ვიდრე სინადვილეშია, აღსარებაზე იგი ყველა თავის უარყოფით მხარეს ამჟღავნებს, ცდილობს, გაიხსენოს ყოველი ჩადენილი ცოდვა, არ რცხვენია, რომ საკუთარი თავი დამამცირებელ მდგომარეობაში წარმოაჩინოს. ეს არის პირველი და უმთავრესი პირობა მართებული და სულისათვის მარგებელი აღსარებისათვის, რასაც მღვდელმსახურმა აუცილებლად უნდა მიაღწიოს. ამით უნდა იწყებოდეს ყოველი აღსარება.

მართლმადიდებლობა უგანდაში

გთავაზობთ სტატიას მართლმადიდებლობაზე უგანდაში, რომელიც 1957 წელს მართლმადიდებლურ გამომცემლობა SYNDESMOS-ში* (მართლმადიდებელ ახალაგზრდათა მსოფლიო კავშირის გამომცემლობა, რომლის პრეზიდენტი მამა იოანე მეინდორფი გახლდათ) გამოქვეყნდა. მართალია სტატია 50 წელზე მეტია რაც დაიბეჭდა, მაგრამ ის საკმაოდ საინტერესო და მიმზიდველია იმით, რომ ამ შორეულ მხარეს მართლმადიდებლობამ ამოჩქეფა არა მისიონერული გზით, არამედ “თავისით”, ადამიანების გულებში, რომლებიც ეძიებდნენ უფალს და მზად იყვნენ გაეღოთ თავისი გულის კარი მის შესახვედრად.

სტატია ბლოგისათვის ინგლისურიდან თარგმნა დიაკვანმა ირაკლიმ (წაქაძემ)

სურათზეა პირველი უგანდელი მართლმადიდებელი მღვდლები - მამა რუბენ სებანია სპარტასი (მარცხნივ) და მამა ობადიაჰი კაბანდა ბასაიაკიტალო (მარჯვნივ)

სნეულთა მოვლის შესახებ

მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი

„როდესაც ჩვენ ავადმყოფობის ჟამს უარს ვეუბნებით დახმარებაზე სხვას, ამით მათ უდიდეს ბედნიერებას ვაშორებთ“ 

სპეციალურად საიტისთვის თარგმნა 

დავით ხოსიტაშვილმა 

ფოტოზე აღბეჭდილია ფრესკა წმ. ანთიმოზ ივერიელის კარიბჭიდან, რომელიც ასახავს სახარებისეულ სიუჟეტს:  

"უძლურ ვიყავ... და არა მოხუედით ჩემდა"  (მათე 25:43)

ვფიქრობ, რომ ავადმყოფობა და ტანჯვა ღვთისგან იმიტომ გვეძლევა, რათა გავთავისუფლდეთ სიცოცხლეზე მიჯაჭვულობისგან, რომელიც არ გვაძლევს საშუალებას უფრო გახსნილად და იმედით ვუცქიროთ მომავალს. ყველაფერი სრულყოფილი რომ ყოფილიყო, ჩვენ არ გვეყოფოდა ძალა მოვცილებოდით ამ სრულყოფილებას. მაგრამ ის სრულყოფილება რომელიც გვაქვს მიწაზე, მეტად შორსაა იმ სისრულისგან, რომელიც ღვთისგან შეგვიძლია მივიღოთ. 

და მე მგონია, რომ ხალხს, რომლებიც დიდი ხანი ავადმყოფობენ, უნდა დავეხმაროთ ორ რამეში. უპირველეს ყოვლისა, იმაში, რაც ეხლახანს ვთქვი - დავეხმაროთ გაცნობიერებაში: მე ღმერთი ეხლა ტყვეობიდან მათავისუფლებს, მაძლევს საშუალებას არ მივეჯაჭვო სიცოცხლეს, რომელიც ასეთი მტანჯველი და მტკივნეულია, მაძლევს საშუალებას გავიხედო სხვა მხარეს - იქით, სადაც აღარასოდეს იქნება ტკივილი, ტანჯვა, შიში, სადაც განიხვნება კარი და პირდაპირ ჩვენი მხსნელის - ქრისტეს წინაშე აღმოვჩნდები, რომელმაც თავად გაიარა ეს ყველაფერი.