შეიძლება დედათა წესის დროს ქალი ტაძარში შევიდეს და ეზიაროს?

ალექსანდრე ბოჟენოვი

რუსულიდან თარგმნა ნანა ბაღათურიამ

შეიძლება დედათა წესის დროს ქალი ტაძარში შევიდეს და ეზიაროს? სტატიის სათაურში დასმული კითხვა უკანასკნელ ხანს ძალიან აქტუალური გახდა. ინტერნეტ-ფორუმებში ქვეყნდება ქალების შეკითხვები მღვდელმსახურებისადმი, სადაც მათ აინტერესებთ არსებობს თუ არა რაიმე საღვთისმეტყველო საფუძველი კრიტიკულ პერიოდში მათთვის ეკლესიაში სიარულის აკრძალვისა და ზიარებისაგან დაყენებისათვის.

საილუსტრაციოდ მოვიტანოთ რამდენიმე ასეთი შეკითხვა: ნატალიას კითხვა (შემოკლებით) საიტიდან ortorus.ru: პატივცემულო მამა ანდრეი! გთხოვთ მე და მრავალ სხვა ქალს განგვიმარტოთ საკითხი კრიტიკული დღეებისა და მასთან დაკავშირებული უწმინდურების შესახებ. მომიტევეთ ვრცელი წერილის მოწერისათვის, მაგრამ მსურს ამ თემასთან დაკავშირებით ჩემი მოსაზრებები გაგიზიაროთ. მაინტერესებს შემდეგი საკითხების გარკვევა:

1. ვინ და როდის დაადგინა ზემოთმოტანილი უწმინდურობის ცნება. ჩვეულებრივ, მღვდლები უთითებენ ლევიტელთა წიგნის 15-ე თავზე. თუმცა, შეუძლებელია არ დაეთანხმოთ იმას, რომ ნებისმიერი კანონი მხოლოდ მაშინაა კანონი, როდესაც მას ზუსტად და სრულად იცავენ. არ დავიწყებ იმის ჩამოთვლას, რასაც ძველი იუდეველების კანონი ითხოვს, ეს ტექსტი თქვენც მშვენივრად იცით, მაგრამ რატომაა, რომ მხოლოდ ქალებს ხვდათ წილად კანონის მთელი სიმძიმე, რომელიც მათ დღემდე აიძულებს განწმენდის 7 დღის დაცვას. მაშინ რატომ არ მოითხოვთ, რომ კანონი სრულად იყოს შესრულებული, ანუ საუბარია განწმენდის მსხვერპლზე. კანონი ხომ ან სრულდება ან არა. ბევრი მოიხმობს ქრისტეს სიტყვებს იმის შესახებ, რომ ის მოვიდა არა რათა დაარღვიოს, არამედ აღასრულოს კანონი. “სახარების განმარტების” შემდგენელის, გლადკოვის აზრით, აქ იგულისხმება საღმრთო და არა ადამიანური კანონი. სჯულის კანონში ამ თემასთან დაკავშირებული მხოლოდ დიონისე ალექსანდრიელის ეპისტოლე ვნახე. კრიტიკულ დღეებში ქალის ზიარების შესახებ მას არგუმენტად მოტანილი აქვს სახარებისეული ამბავი სისხლმდინარე ქალის შესახებ, რომელიც მე სრულიად სხვაგვარად მესმის. დიონისე ალექსანდრიელის აზრით, თითქოსდა, რადგან სისხლმდინარე ქალმა ვერ გაბედა თვით ქრისტესთან მიკარება და მხოლოდ მის ტანსაცმელს შეეხო, ამიტომ ქალი კრიტიკულ დღეებში არ უნდა ეზიაროს. მაგრამ აქ ხომ სწორედ იმაზეა საუბარი, რომ ქრისტემ კი არ უკუაგდო ქალი, არამედ მიიღო და განკურნა კიდეც. მაშინ, რის საფუძველზე უკრძალავს მღვდელი ქალს სრულყოფილ საეკლესიო ცხოვრებაში მონაწილეობას მისთვის საკმაოდ რთულ პერიოდში. მამა ანდრია, არ ვიცი ბერი ხართ თუ მეუღლე გყავთ, მაგრამ თუ ოდესმე გისაუბრიათ თქვენს მეუღლესთან იმის შესახებ, თუ რას განიცდის ის თავისი ცხოვრების ამ პერიოდში, თქვენთვის გასაგები გახდებოდა მისი სწრაფვა ღმერთის დახმარებისა და თანადგომის მიღებისაკენ განსაკუთრებით ამ დღეებში.
2. მაინც რისი გაკეთების უფლება აქვს მართლმადიდებელ ქალს კრიტიკულ დღეებში (და კვლავ, სად და ვინ დაადგინა ეს?). ამის შესახებ მრავალი სხვადასხვა მოსაზრება მომისმენია, რომ ამ დროს არ შეიძლება ზიარება, ხატების მთხვევა, სანთლის დანთება. რატომ? გასაგებად ამიხსენით, რადგან ეს საკითხი ძალიან ბევრ ქალს გვაწუხებს? განა შეუძლია რაიმე უწმინდურებას ხატის შებილწვა? მართლმადიდებელი მღვდლისაგან იმგვარი მოსაზრებაც მომისმენია, რომ ხატების გადაადგილება, სანთლის ხელში დაჭერა შეიძლება, მაგრამ არ შეიძლება ხატებზე მთხვევა და სანთლის დანთება. ეს კი უკვე წმინდა წყლის ბოდვაა.
გთხოვთ, ასევე მიპასუხოთ, შეიძლება თუ არა ამ დღეებში წმ. ზეთის ცხება, ვთქვათ თავზე, თუ ის გაუსაძლისად მტკივა და მჯერა, რომ სწორედ ზეთი და არა ეფერალგანი მომიტანს შვებას? შეიძლება თუ არა ნაკურთხი წყლის დალევა თუ მაღალი სიცხე მაქვს? თუ ქალს ბავშვები ჰყავს და ის ყოველდღე მათ უზმოზე ერთ ყლუპ ნაკურთხ წყალს ასმევს და სეფისკვერის ნატეხს აძლევს, გააკეთოს მან ეს ამ დღეებში თუ არა? შეიძლება თუ არა სახარების კითხვა? საერთოდაც, ვფიქრობ გაიგეთ ჩემი საწუხარი. პირადად მე, არ გამომდის სრულყოფილი მართლმადიდებლური ცხოვრება თვეში მხოლოდ 21 დღის განმავლობაში და ვფიქრობ, ასეთი მდგომარეობა არალოგიკურია. ვიცი საიდან იღებს სათავეს მართლმადიდებლობაში ცნება ქალის უწმინდურების შესახებ. რამდენადაც ქრისტიანობა საცდური იყო იუდეველებისათვის, რომლებიც კანონს იცავდნენ, ხომ უნდა დაეტოვებინათ მათთვის იმ კანონებიდან თუნდაც რაიმე. ყველაფერი კი ისევ უტყვ და მოკრძალებულ ქალზე გადატყდა. პავლე მოციქული კი, რომლის სიტყვების ციტირება ასე უყვართ, როდესაც ქალებზეა საუბარი, წერდა: “რამეთუ უკუეთუ შჯულისაგან არს სიმართლე, ქრისტე სამე ცუდად მოკუდა?” (გალ. 2:21, და საერთოდ 16-21 მუხლები მთლიანად). პატივცემულო მამა ანდრეი!, დიდად მადლობელი ვიქნები, თუ ბოლოს და ბოლოს ამ საკითხზე სრულ და გააზრებულ პასუხს გამცემთ. ჩემთან ერთად მრავალი ქალიც თქვენი მადლობელი იქნება. ნატალია.”
მოვიტანოთ კიდევ ერთი ქალის წერილი იმავე საიტიდან, რომელშიც უკვე ირიბად გამოსჭვივის მღვდლების პასუხებით უკმაყოფილება:
“არ მჯერა, რომ იესო ქრისტეს მოსვლის შემდეგ შეიძლება ვისაუბროთ საერთოდ რაიმე სახის შეზღუდვებზე ქალისათვის კრიტიკულ დღეებში ლოცვასთან და ტაძარში მისვლასთან დაკავშირებით. სისხლმდინარე ქალის სახარებისეულ ისტორიაში, როდესაც ქალი ეხებოდა (არა ხატს, არა ნაკურთხ წყალს) თვით მაცხოვარს, უზარმაზარ ცოდვას სჩადიოდა და ის ყველამ უპირობოდ განიკითხა. მხოლოდ ქრისტემ არ ჰკრა მას მრისხანედ ხელი, არამედ პირიქით, გაამხნევა, განკურნა და უთხრა, რომ ყველას ასე მიეგება თავისი რწმენისამებრ. სხვაგვარად ვერც იქნებოდა, რადგან ღმერთი სიყვარულია ყველასათვის, გამონაკლისის გარეშე. ახლაც რომ გამოჩნდეს ქრისტე, ქალს, რომელსაც იმედი და რწმენა აქვს და მასთან შეხება სურს, ასევე უპირობოდ განიკითხავდნენ, პირველ რიგში მღვდლები.
იესომ ხომ ყველაფერ ამის შესახებ ჯერ კიდევ 2000 წლის წინ გვითხრა.

ასევე მოვიტანოთ შეკითხვები საიტიდან dobroeslovo.ru:

ანა: “რატომ არ შეიძლება კრიტიკულ დღეებში აღსარების თქმა? გოგონებო, სხვადასხვა საიტებზე, ქალების საკითხთან დაკავშირებული მრავალი შეკითხვა ვნახე მღვდლის მიმართ დასმული. კარგით, დავუშვათ ზიარება, ხატებთან მიკარება, ტრაპეზზე მდებარე საგნებთან შეხება არ შეიძლება, მაგრამ თუ მინდა აღსარებაში ცოდვის მონანიება, რომელიც მამძიმებს, რატომ უნდა ვიცადო ამდენი დღის განმავლობაში? ამგვარი შეკითხვით მღვდელთან ვერ მივალ, რადგან მეუხერხულება საუბრის იმით დაწყება, რომ “მე ახლა დედათა წესი მაქვს”. “მამა პავლე, შეიძლება თუ არა ამ დღეებში შევეხოთ საგნებს, რომლებიც ტრაპეზზე იდო? თუ ეს იმაზეა დამოკიდებული რა დონის მოწიწება მაქვს მათ მიმართ? საერთოდ, ვინ დაადგინა, რომ ხატებთან მიკარება შეიძლება, ხოლო ტრაპეზზე მყოფ საგნებთან კი _ არა? ის თუ შეიძლება, რომ საიდუმლოებების წინაშე შინაგანი მოწიწება მქონდეს და ისე მივიღო მათში მონაწილეობა? რატომ უნდა გამოვხატო მოწიწება მაინცდამაინც ასეთი სახით?”

ევგენია: “გოგონებო. . . ახალი დაწყებული მაქვს ეკლესიური ცხოვრება, ბევრი რამ ჯერ არ ვიცი. დღეს აღსარება ვთქვი, ვეზიარე, ჯვარსა და ხატებს ვემთხვიე. . . კრიტიკულ დღეებში არ შეიძლება? უბრალოდ კარგად არ მესმის, უფალმა ხომ უწმინდური განწმინდა, როგორც პეტრე მოციქულს აჩვენა ხილვაში. . . სისხლმდინარე ქალი კი, რომელიც მისი სამოსელს შეეხო, განკურნა. . . არ შეიძლება? იქნებ მე რაღაც ბოლომდე არ მესმის? იმედი მაქვს, უფალი შემინდობს. . . როდესაც საზიარებლად მივდიოდი, ვფიქრობდი, შეიძლებოდა თუ არა.”

სამწუხაროდ, ამ საკითხის შესახებ არსებული პასუხები იშვიათად თუ დააკმაყოფილებენ რომელიმე დაინტერესებულ ქალს. მაგალითისათვის მოვიტანოთ რამდენიმე მათგანი:

ტატიანა (www.pravmir.ru): “რატომ არა აქვთ ქალებს კრიტიკულ დღეებში ტაძარში შესვლის უფლება?”

მღვდელი ალექსანდრე: “ძვირფასო ტატიანა! ტაძარში სიარული, სანთლის დანთება, ხატებზე მთხვევა შეიძლება, არ შეიძლება მხოლოდ საიდუმლოებებში მონაწილეობა _ აღსარება, ზიარება, სახარებაზე და ჯვარზე მთხვევა. ეს შეიძლება ასე ავხსნათ: 8 წლის ბიჭები და გოგონები ერთნაიად ცელქები არიან. წარმოვიდგინოთ, რომ ქალები და კაცები ერთნაირები არიან, მაშინ ჩვენი ცხოვრება აუტანელი გახდებოდა. უფალმა ქალი, გასაოცარი ნიჭით მორჩილებით, დააჯილდოვა და ამაში მდგომარეობს მისი სიღრმისეული განსხვავება კაცისაგან. სწორედ მორჩილების განსამტკიცებლადაა ეკლესიაში ასეთი დადგენილება. პატივისცემით, მღვდელი ალექსანდრე.

მღვდელი ანდრეი: “პატივცემულო ნატალია! თქვენს შეკითხვაზე ამომწურავი პასუხის გაცემას ვერ შევძლებ. სისხლდენის დროს უწმინდურობის გამო აკრძალვების წარმომავლობა ძველი აღთქმის ეპოქიდან მოდის და მართლმადიდებლობაში ისინი არავის შემოუტანია, ისინი უბრალოდ არ გაუქმებულა. უფრო მეტიც, მართლმადიდებელი ეკლესიის კანონებში მათ თავიანთი დადასტურება მიიღეს, თუმცა საღვთისმეტყველო განმარტება და დასაბუთება მათთვის არავის მიუცია. ალბათ იმიტომ, რომ ამ საკითხით არავინ დაინტერესებულა. თუმცა, აკრძალვები შეეხება არა მხოლოდ ქალებს, არამედ კაცებსაც. თუმცა, კაცების უწმინდურობის მიმართ აკრძალვები ნაკლებად მკაცრია. ჩემი პირადი მოსაზრება საეჭვოა ვინმეს აწყობდეს, რადგან არ პასუხობს მთავარ შეკითხვას, რომელიც ბევრ ქალს ტანჯავს _ რისი გაკეთება შეიძლება და რისი – არა, კრიტიკულ დღეებში? ჩემი მსჯელობა შეეხება მხოლოდ ყოველთვიური სისხლდენის უწმინდურების საღვთისმეტყველო ახსნას. ჩვენთვისაც და თქვენთვისაც, ისევე როგორც მოსე წინასწარმეტყველის წინაპრებისათვის, ხომ ცხადი იყო, რომ ყოველთვიური სისხლდენა არშემდგარი ფეხმძიმობის შედეგია. ქალი, რომელსაც ბავშვი არ ჩაესახა, ნებსით თუ უნებლიედ პასუხისმგებელია ღმერთის წინაშე. მის სხეულში ყველაფერი ჩასახვისთვისაა მომართული, ის კი არ ხდება. მაშასადამე, ძალიან ღრმად თუ განვიხილავთ, ქალის ცხოვრება მის ბუნებას არ შეესაბამება, რაც მთავრდება “სიცოცხლის უჯრედების” (კვერცხუჯრედების) სიკვდილით. ამას მოსდევს საშვილოსნოში ახალი სიცოცხლის მთელი ფენის სიკვდილი. თუ ეს ასეა, მაშინ სიცოცხლის ამ ფენის სისხლთან ერთად საშვილოსნოდან გამოსვლა იმ მკვდარი ქსოვილისაგან განწმენდაა, რომელიც ნაყოფის გარეშე ვერ ცოცხლობს. როგორც ექიმები ამბობენ, გაუნაყოფიერებელი კვერცხუჯრედი ერთ დღეზე მეტხანს ვერ ცოცხლობს. ამგვარად, ყოველთვიური სისხლდენა მკვდრადქცეული ქსოვილისაგან საშვილოსნოს გაწმენდაა, მისი გაწმენდაა ახალი ცხოვრების იმედის, მოლოდინისა და ჩასახვისათვის. სისხლის ყოველგვარი დაღვრა სიკვდილის აჩრდილია, რადგან სისხლში სიცოცხლეა (ძველ აღთქმაში უფრო მეტიცაა ნათქვამი _ “ადამიანის სული მის სისხლშია”). მენსტრუალური სისხლი კი ორმაგი სიკვდილია, რადგან ის არა მხოლოდ სისხლია, არამედ საშვილოსნოს მკვდარი ქსოვილიცაა. როდესაც ქალი მისგან თავისუფლდება, ის განიწმინდება. ამგვარად მესმის საკითხი ქალის ყოველთვიური სისხლდენის უწმინდურების შესახებ. გასაგებია, რომ ეს ცოდვა პირადად ქალს კი არა, მთელ კაცობრიობას აწევს. დანარჩენი _ ტრადიციის, კანონებისა და წესების საკითხია”.

საერთო სურათის სრულყოფისათვის მოვიტანოთ ამ საკითხთან დაკავშირებით გაჩაღებული დისკუსიის ფრაგმენტები:

ნატალია: “პატივცემულო მამა ანდრეი! მადლობას გიხდით, რომ გამონახეთ დრო ჩემს შეკითხვაზე საპასუხოდ, თუმცა მომეჩვენა, რომ არ თქვით ის, რაც მნიშვნელოვანია: როგორ წყვეტთ ამ პრობლემას თქვენს სამრევლოში? გაქვთ თუ არა ერთგვაროვნება თქვენს მოთხოვნებში? ეს მართლაც ძალიან საინტერესოა, რადგან თუ რაღაც დონეზე მაინც ვერ შევძლებთ ამ საკითხებში გარკვევას, ათიათასობით ქალი თვიდან თვემდე შფოთში და ცრუ თვითდამდაბლებაში იქნება და მათ დაამცირებენ კიდეც ის ადამიანები, რომლებიც ამ საკითხზე არც ერთხელ სათანადოდ არ დაფიქრებულან. თუ არსებობს რაღაც მოთხოვნები, მაშინ ისინი ვინმეს მიერ დასაბუთებული, ჩამოყალიბებული და გააზრებული უნდა იყოს. ყველაფერი გაუნათლებელი ბებიების გადაჩურჩულებაზე ხომ არ უნდა იყოს დამოკიდებული, რომლებიც ასე იოლად აყენებენ უხერხულ მდგომარეობაში ნებისმიერს ადამიანს? თუ არსებობს მოთხოვნები, ისინი არავის უნდა აბნევდნენ: ეკლესიის მოთხოვნებში ხომ არ შეიძლება რაიმე ეშმაკობა იყოს, თუნდაც (როგორც კაცებს შეიძლება მოეჩვენოთ) ასეთ წვრილმან საკითხში.
მამა ანდრეი, როდესაც ქალის ორგანიზმის მოწყობაზე საუბრობთ, ინდუსების შეხედულებისაკენ იხრებით, რომლებიც თვლიან, რომ დაეწყება თუ არა გოგონას მენსტრუაცია, უნდა გაათხოვონ (ეს კი ხშირად 10 წლის ასაკში ხდება), წინააღმდეგ შემთხვევაში, მთელი “ცოდვა”, რომ ის შვილს არ შობს, მამას აწვება. ვფიქრობ, ქრისტიანული პოზიცია ამისგან სრულიად განსხვავებულია: ქორწინება სიყვარულით ხდება და არა იმის გამო, რომ ათი-თხუთმეტი წლის განმავლობაში კვერცხუჯრედები არ უნდა დაიკარგოს. ვფიქრობ, ყოველთვე განაყოფიერება უფალს არ დაუდგენია. რაც შეეხება იუდეური კანონების აბსოლუტურ უმრავლესობას, სავსებით ცხადია, რომ მათი მიზანი დედამიწაზე საღმრთო ერის გამრავლება იყო. რატომ არ შეიძლება ქალთან სქესობრივი ურთიერთობა მისი ყოველთვიური სისხლდენის დროს? იმიტომ, რომ ამას შედეგად მოჰყვება გინეკოლოგიური დაავადება და ხანგრძლივი დროით შობადობის უნარის დაკარგვა. რატომ იყო საჭირო ღმერთთან აღთქმის დადება წინადაცვეთის სახით? ცნობილია, რომ წინადაცვეთილ კაცს ნაკლებად ემართება სქესობრივი დაავადებები, შედეგად კი შეუძლია ქალთან ურთიერთობა და შთამომავლობის მოცემა. რატომ ხდება კაცი გამონადენის შემდეგ უწმინდური? იმიტომ, რომ თესლი უქმად იკარგება. ასე რომ, იუდეური კანონი ერთადერთ და შესაძლებელია მისთვის წმინდა მიზანს ისახავდა _ ისრაელის ხალხის გამრავლებას. რა თქმა უნდა, ხალხის გამრავლება ჩვენთვის ახლაც აქტუალურია, მაგრამ ძველი აღთქმის კანონი ხომ არ არის აქტუალური?
თქვენ ძალიან მხატვრულად საუბრობთ “კვერცხუჯრედის სიკვდილზე”. თუმცა, ემბრიონოლოგიის სფეროში უკანასკნელმა გამოკვლევებმა აჩვენა, რომ ქალს, მთელი სიცოცხლის განმავლობაში საშუალოდ მხოლოდ 20 კვერცხუჯრედი გამოუმუშავდება, რომლებსაც ზიგოტას წარმოქმნის უნარი აქვთ. დანარჩენი ყოველთვიურად გამომუშავებული კვერცხუჯრედები კი არასიცოცხლისუნარიანია. ეს მეცნიერული ფაქტია. ასე რომ, ღმერთმაც ისე დაგეგმა, რომ ქალს შთამომავლობა მეტ-ნაკლებად ზომიერების ფარგლებში ჰყავდეს.
და ბოლოს, რაც შეეხება ტკივილებს, მშობიარობისა და მენსტრუალური ციკლის დროს. ჩემთვის ცნობილია, რომ მენსტრუაციისა და მშობიარობის დროს ტკივილებს ერთმანეთთან საერთო არა აქვთ. პირადად მე, ბევრი ქალი ვიცი, რომელთაც მენსტრუალური ციკლი უმტკივნეულოდ გადააქვთ (ჩვეულებრივ ესენი არიან ჯანმრთელი, მშვიდი, უემოციო და გაწონასწორებული ბუნების ადამიანები) და სულ მცირე სამი ქალი, რომელთაც ისე იმშობიარეს, რომ პრაქტიკულად არაფერი უგრძვნიათ. ესენი არიან დედაჩემი, ჩემი მეგობრის დედა და მისი ქალიშვილი. ამას გარდა მოსკოვში, ერთ-ერთ სამშობიაროში, სადაც ქალებს მშობიარობისათვის ამზადებენ, ისინი ტკივილის გარეშე მშობიარობენ (არა წამლების დამსახურებით), რადგან წინასამშობიარო სპორტულ მომზადებას გადიან. ბევრი პრიმიტიული ხალხების ქალებმაც იციან როგორ იმშობიარონ უმტკივნეულოდ, აკუპუნქტურული წერტილების მართვის საშუალებით, წყალში, მდგომარედ, მჯდომარედ, და ა.შ. ეს ყველაფერი ჩვენს დროშიც ხდება. განა ეს ქალები ევას შვილები არ არიან? ველი თქვენს მსჯელობას ამ საკითხის შესახებ (მათ შორის რუბრიკის სტუმრებისაც). პატივისცემით, ნატალია”.

მღვდელი ანდრეი: “პატივცემულო ნატალია! არავითარი განსაკუთრებული გამოცდილება არა მაქვს “ამ” პრობლემის გადასაჭრელად. პრინციპში, აქ პრობლემასაც ვერ ვხედავ. არსებობს ეკლესიის კანონები, რომელთა შესრულებასაც ქალები უჩემოდაც ცდილობენ. არავითარი განსაკუთრებული მოთხოვნები მე არა მაქვს, ისინი აქვს ეკლესიას. რაც გუშინ მოგწერეთ, საეკლესიო მოთხოვნების გააზრების მცდელობაა, მაგრამ ვფიქრობ, თქვენ ბოლომდე სწორად ვერ გამიგეთ. საქმე არა აკრძალვების პრაგმატულ განმარტებაში, ხალხის ნაყოფიერებასა და ბიოლოგიური მასალის რაციონალურ გამოყენებაშია, არამედ ადამიანის დამახინჯებულ ბუნებაში. ყველა ქალი, ისევე როგორც კაცი, მემკვიდრეობით იღებს ამგვარ დამახინჯებულ ბუნებას, რაც ცოდვით დაცემის შედეგია. დამახინჯების “ჯვარს” კი ყველა სუბიექტურად ატარებს. ისე მოეწყო, რომ თუმცა ქალი პირადად არ არის დამნაშავე ასობით კვერცხუჯრედის სიკვდილში (ისევე როგორც კაცი, თავისი ასობით ათასი სპერმატოზოიდის სიკვდილში), ეს მისტიურად და სულიერად ცალსახად ქალს აწვება ტვირთად. ღმერთს ადამიანის შექმნისას ისე არ მოუწყვია ჩასახვის მექანიზმი, როგორიც ის შემდეგ გახდა. საეკლესიო მოთხოვნების არსი მარტივია: მენსტრუალური ციკლის პერიოდში მართლმადიდებელ ქალს არა აქვს უფლება შევიდეს ეკლესიაში, მონაწილეობა მიიღოს საიდუმლოებებში და შეეხოს სიწმინდეებს (ხატები, წმ. ნაწილები, ჯვრები). იმ შემთხვევაში, თუ მას სიკვდილი ემუქრება, შეიძლება მისი ზიარება, ზეთის ცხება და ა.შ.
თქვენ მართალი ხართ, ქრისტიანული ქორწინება სიყვარულზე და ორმხრივ არჩევანზეა დაფუძნებული და არა დემოგრაფიულ შინაარსზე, მაგრამ ღვთაებრივი ჩანაფიქრი ხომ არ მოიცავს ჩვენი კულტურების, მორალისა და სხვა ტრადიციებს, რომლებიც ხელს უშლიან ქორწინებას. ასე რომ, მრავალი ქალის დაუქორწონებლობა მათი პირადი ცოდვაა.
სქესობრივი ურთიერთობის აკრძალვა ქალის უწმინდურ მდგომარეობაში ყოფნის პერიოდშიც ასევე მისტიურ გაგებას ეფუძნება და არა გინეკოლოგიურ მოსაზრებებს. მოსეს სჯული ხალხს ავადმყოფობისაგან კი არა სულიერი სიკვდილისაგან იცავდა. ასევეა კაცის უწმინდურებასთან და მის წინადაცვეთასთან დაკავშირებითაც. საქმე იმაში კი არაა, რომ ავადმყოფობა შემცირდეს, თუმცა ესეც მნიშვნელოვანია, არამედ იმაში, რომ ეს ორგანო ყველაზე მნიშვნელოვანია ღმერთის რჩეული ხალხის გამრავლებისათვის. რჩეულობასთან ზიარება შობადობის მეშვეობით, აი რა არის ისრაელისათვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ძველ აღთქმაში. არასწორია, რომ ამ კანონებში უპირველეს ყოვლისა დემოგრაფიულ ფაქტორებს ხედავთ. ყველა ამ კანონში უღრმესი ზრუნვაა ხალხის სულიერ სიწმინდეზე. ამავე დროს, მართალია, რომ ყველაფერ ამას ჩვენთან პირდაპირი კავშირი არა აქვს. ეკლესიისათვის არ არის მთავარი გაზარდოს ადამიანების რაოდენობა თავისი სულიერი შვილების შობადობის გაზრდით, ეს მისი საქმე არ არის.
რაც შეეხება ჯანმრთელ კვერცხუჯრედებს, რომლებიც შედარებით ჯანმრთელ ქალებს გამოუმუშავდებათ, ისინი გაცილებით მეტია, ვიდრე თქვენ გგონიათ. როგორც წესი, ერთი კვერცხუჯრედი მოდის ერთ ციკლზე და ისინი შეიძლება ქალის ცხოვრების მანძილზე რამდენიმე ასეული იყოს. ყველა შემთხვევაში, იმაზე ბევრად მეტი, რამდენი შვილის შობაც ქალს შეუძლია. გაითვალისწინეთ, რომ თქვენ დღევანდელობიდან გამომდინარე მსჯელობთ, საუბარი კი ცოდვით დაცემულ ადამიანზეა, ღმერთს კი არ მოუწყვია ასე, არამედ ადამიანმა დაარღვია ის, რაც ღმერთმა შექმნა.
მშობიარობის ტკივილებზე შეიძლება ვისაუბროთ როგორც ფარდობით მოვლენაზე, მაგრამ განა თვითონ უფალი არ საუბრობს მათ შესახებ? ასე რომ, ჩვენ ვერ შევცვლით მათ, მხოლოდ მათი შემცირება შეგვიძლია. რა თქმა უნდა ტკივილები, როგორც ასეთი, არ არიან ადამიანურობის საზომი (ევას შვილები). მღვდელი ანდრეი”.

ვიქტორი: “ყურადღებით წავიკითხე ქალის უწმინდურების საკითხის განხილვა და როდესაც მამა ანდრეის პოზიციას დავუფიქრდი, მასში მთელი რიგი წინააღმდეგობებისა დავინახე. ვფიქრობ, ასეთი წინააღმდეგობები საერთოდ დამახასიათებელია ადამიანური ბუნებისათვის (სულერთია ერისკაცი იქნება თუ მღვდელი, კაცი თუ ქალი) და ისინი შემდეგში მდგომარეობს:
1. რწმენასა და საღ აზრს შორის წინააღმდეგობა. თანამედროვე განათლებული ადამიანისათვის აუცილებელია, რომ მის მიერ არჩეული რწმენის საფუძველი, კანონები და წეს-ჩვეულებები არ ეწინააღმდეგებოდნენ თავიანთ თავს, ლოგიკასა და საღ აზრს. მართლმადიდებელი ქრისტიანისათვის ბევრად იოლია დაეყრდნოს ეკლესიისა და წმ. მამების სულიერ გამოცდილებას, რომლებიც ყველა კითხვას ბრძნულად და ლოგიკურად პასუხობენ, ვიდრე რომელიმე ახლადგამომცხვარი სექტის წევრს. თუ მართლმადიდებელ ქრისტიანს ვერც ეკლესია, ვერც წმინდა მამები და ვერც მოქმედი მღვდლები ვერ აძლევენ ლოგიკურ პასუხს (რომელიმე კანონის ან წესის შესახებ), რომელიც მართლმადიდებლური რწმენის საფუძვლებს არ ეწინააღმდეგება, მაშინ კითხვის დამსმელი აუცილებლად დაეჭვდება ამგვარი კანონის ან წესის სისწორეში.
2. სინდისსა და პოლიტიკას შორის წინააღმდეგობა. ეკლესიას არსებობის ხანგრძლივი ისტორია აქვს და მას ადამიანების უზარმაზარი რაოდენობა აყალიბებდა. ჭეშმარიტ, მართლმადიდებლურ რელიგიაშიც კი, გარდაუვალია ისეთი საკითხების არსებობა, რომელთაც ამა თუ იმ მიზეზის გამო ყურადღება არ ექცევა, მეორეხარისხოვანია და ა.შ. თუ მდგომარეობა მოითხოვს მათ გადაწყვეტას, მაშინ მათ საეკლესიო კრებებსა და სხდომებზე განიხილავენ. ქალის უწმინდურების პრობლემა საკმაოდ საჩოთირო თემაა მამაკაცი მღვდლებისათვის, მითუმეტეს ბერებისათვის. თუ უსამართლობა, რომელიც ცხადია ქალებისათვის, მამაკაცი მღვდლებისათვისაც ცხადი გახდება, საეჭვოა, რომ მათ მოინდომონ ამ საკითხზე შეთანხმების მიღწევა და მდგომარეობის შეცვლა. მათ გარშემო მყოფი კოლეგები “ვერ დაინახავენ ამაში პრობლემას” და ამ საკითხის დასმის ინიციატორი უხერხულ მდგომარეობაში აღმოჩნდება.

ზემოთქმულთან ერთად მინდა თქვენი ყურადღება მივაპყრო მამკაცი მღვდლების “მოწყალე” დამოკიდებულებას ქალების, როგორც “ისტორიულად და ფიზიოლოგიურად” ცოდვილების მიმართ. მართლმადიდებლური ოჯახის მთელი ისტორია პატრიარქალურია და ქალს მასში ყოველთვის მეორეხარისხოვანი და დამოკიდებული მდგომარეობა ეკავა, რაც გულახდილად რომ ვაღიაროთ, ძალიან ხელსაყრელი იყო ჩვენთვის, მამაკაცებისათვის. შესაძლოა, დაქვემდებარების სურვილი მართლაც ჩადებულია ქალის ბუნებაში, მაგრამ სხვისი, საკუთარი თავისადმი და მოძველებული კანონებისადმი დაქვემდებარების სურვილი საძაგელი უნდა იყოს მართლმადიდებელი მამაკაცისათვის.”

მღვდელი ანდრეი: “პატივცემულო ვიქტორ! წინააღმდეგი არა ვარ კრიტიკის თქვენეული მიმართულების, მხოლოდ მხედველობაში გქონდეთ, რომ:
1. საღი აზრის ხშირად ეწინააღმდეგება რწმენას; 2. თანამედროვე მორწმუნე ვერ შესძლებს რწმენის საფუძვლისა და საღი აზრის წინააღმდეგობის გარეშე ერთმანეთთან შესაბამებას; 3. სამწუხაროდ, ყველა კითხვაზე ლოგიკური პასუხის გაცემა შეუძლებელია; 4. გეთანხმებით, ქალის, რომელიც ბუნებით კაცისადმია დაქვემდებარებული, მდგომარეობით სარგებლობა, არაქრისტიანულია. მღვდელი ანდრეი”.

როგორც ვხედავთ, “ქალური” პრობლემა ძალიან აქტუალურია და მის ირგვლივ დასმულ კითხვებზე გაცემული პასუხები ყოველთვის ვერ ფანტავენ კითხვის დამსმელების ეჭვებს. ასე რომ, შევეცადოთ ამ საკითხში გარკვევას.

1. ჯერ ვცადოთ ამ პრობლემის განხილვა შემდეგ ჭრილში: “მართლაც არსებობს არსებითი მიზეზი ქალისათვის მენსტრუაციის პერიოდში საეკლესიო საიდუმლოებებში “მონაწილეობის” აკრძალვისა?” ამ კითხვაზე შეგვიძლია გავცეთ ცალსახა და ყველასათვის მისაღები პასუხი: “არა, რადგან მძიმე ავადმყოფობის ან სიკვდილის საფრთხის ქვეშ მყოფ ქალებს ეკლესია მენსტრუაციის პერიოდში საეკლესიო საიდუმლოებებში მონაწილეობის ნებას რთავს.” თუ ქალი მძიმედ დაავადებულია და კვდება და ამ დროს თავის “ქალურ” მდგომარეობაში იმყოფება, მღვდელს სრული უფლება აქვს აზიაროს ის ქრისტეს წმ. საიდუმლოებებს. ასევე აუცილებელია მშობიარეს ზიარება თუ ის კვდება.
ამგვარად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ არ არსებობს მენსტრუაციის პერიოდში ქალების ზიარებისათვის არსებითი ან დოგმატური დაბრკოლება.

2. ახლა ვნახოთ არსებობს თუ არა ამ სფეროში კანონიკური აკრძალვები. პასუხი ამ კითხვაზეც უარყოფითია. მსოფლიო კრებები არასოდეს შეხებიან ამ თემას, ამიტომ კანონიკური დაბრკოლებებიც არ არსებობს. თუმცა გვაქვს კანონიკური თვალსაზრისით ავტორიტეტული წყაროები, რომლებიც დაადასტურა ტრულის მსოფლიო კრებამ. ესენია წმ. ათანასე დიდისა და დიონისე ალექსანდრიელის, ასევე ეპისკოპოს ტიმოთე ალექსანდრიელის კანონები. უნდა აღინიშნოს, რომ მათი შეხედულებები ერთმანეთს ეწინააღმდეგება. ასევე ისიც, რომ სამივე ალექსანდრიის კათედრის წარმომადგენელია.

წმ. დიონისეს აზრით (წმ. დიონისე ალექსანდრიელის კანონი 2): “ხოლო დედობრივითა წესითა სისხლმდენარეთა დედათათვის, უკუეთუ უღირს მათ, ესრეთ რაი იყვნენ, შესვლაი სახლსა ღმრთისასა, ნამეტავ ვჰგონებ კითხვასაცა, რამეთუ არცა მათგან ვირწმუნებ, განკრძალულნი თუ იყვნენ და მორწმუნენი, ვითარმცა კადნიერ იქმნნეს, ბუნებითსა მას შინა რაი იყვნეს ვნებასა, ანუ წმიდისა ტრაპეზისა თანა მოსვლად, ანუ ხორცისა და სისხლისა ქრისტესისა შეხებად, რამეთუ არცა ათორმეტისა წლისა სისხლმდინარემან მან კურნებად მოიზიდა იგი, არამედ მხოლოდ ფესვი ოდენ. ხოლო, ლოცვად, ვითარცა ვინ იყოს და ვითარისაცა ვნებისაგან უფლებულ იყოს, მოხსენებად მეუფისა და თხოვად მისმიერისა შეწევნისა აროდეს დაიყენების, ხოლო წმიდათა მიმართ და წმიდათა წმიდათასა შესვლად, არათუ ყოვლითურთ წმიდა იყოს სულით და ხორცით, არა ფლობილ იქმნების.”

იგივე აზრს იმეორებს ეპისკოპოსი ტიმოთე ალექსანდრიელი (კითხვა 7-ე): “უკუეთუ დედაკაცი მოსრულ იყოს წესსა დედათასა, უხმსა ზიარებაი საიდუმლოთა ანუ არა? მიგება: დროებაი სათანადო არს, ვიდრემდის განწმდეს.”


როგორც ვხედავთ, სამწუხაროდ, ამ კანონებში, აკრძალვის პრაქტიკის სერიოზული დასაბუთება არ არის მოტანილი. განსხვავებულია წმ. ათანასე დიდის შეხედულება, რომელიც ამ სფეროში რაიმე აკრძალვის წინააღმდეგია:

წმ. ათანასე ალექსანდრიელის 1 კანონი: “ყოველნივე უკუე კეთილ და წმიდა არიან დაბადებულნი ღმრთისანი, რამეთუ არარაი უხმარი ანუ არაწმიდაი შეუქმნიეს სიტყუასა ღმრთისასა, “რამეთუ ქრისტეს სულნელებანი ვართ ცხოვნებულთა მათ შორის” (2 კორ. 2:15) მოციქულისა პავლესებრ. ხოლო ვინაითგან თითოფერ და მრავალსახე არიან ისარნი ეშმაკისანი და უმარტივესთა ცნობითა ისწრაფის აღშფოთებასა და მაყენებელ ექმნების ჩუეულებისაებრსა მოღუაწებასა ძმათასა შთათესვითა მათდა გულისსიტყუათა შეგინებისა და არაწმიდებისათა, მოვედ და მცირედთა სიტყუათა მიერ საცთური ბოროტისაი გამოვაცხადოთ მადლითა მაცხოვრისა ჩუენისაითა და მარტივნი ცნობითა განვაკრძალნეთ. “ყოველნივე უკუე წმიდა არიან წმიდათათვის, ხოლო არაწმიდათა სვინდისიცა და ყოველნივე შეგინებულ არიან” (ტიტე 1:5). და მრავალღონე ეშმაკისა მანქანებანი, რამეთუ ხრწნილებისა და წარწყმედისა მიზეზთა გულისსიტყუათა დასთესავს, რომელნი რეცა სიწმიდისად საგონებელ იყვნენ და ამას ჰყოფს შეტყუვილით უფროის, ვიდრე პირისპირ კუეთებით, რამეთუ რაითა მოსწყვიდნეს და განაყენნეს მოღუაწენი, ვითარ-იგი პირველცა ვიტყოდეთ სათანადოისა და საცხორებელისა წურთისაგან, ესევითართა რათმე აღსძრავს ძიებათა მათ შორის, რომელნი ვერარას შემოიღებენ სახმარსა ცხორებისასა, არამედ ცუდთა რათმე და ურგებთა ცილობათა და მოზრახვათა, რომელთა ჯერ-არს თანაწარხდაი და უგულებელსყოფაი, რამეთუ მითხარ, ჰოი საყვარელო და განკრძალულო, რაი ცოდვაი ანუ არაწმიდებაი აქუს ბუნებითსა რასმე განხუმევასა, ვითარ-იგი ინეის თუ ვინმე ბრალად სახელისდებაი ცხვირთაგან გამომავალისაცა ნვიკრისაი და პირისამიერთა ნერწყუათაი? ამას თანა და მუცლითთაცა განხუმევათაი, რომელნი სიცოცხლისა მიმართ საჭიროდ ეხმარებიან ცხოველსა. მერმეცა უკუეთუ საღმრთოთა ხელთა საქმედ გურწამს კაცი წმიდისა წერილისაებრ, ვითარ შესაძლებელ იყო წმიდათა ხელთაგან ქმნაი საქმისა რაისმე ბიწიანისაი. და უკუეთუ ნათესავ ღმრთისა ვართ წიგნისაებრ სამოციქულოთა საქმეთაისა (17:28), არარაი გუაქუს თავთა შორის თვისთა არაწმიდაი, რამეთუ მხოლოდ მაშინ ოდენ შევიგინებით, რაჟამს სულსაძნაურსა ვმოქმედებდეთ ცოდვასა. ხოლო ოდეს ბუნებითი რაიმე და უნებელი განხუმევაი იქმნეს, მაშინ საჭიროობად ბუნებისად სხუათა მათ პირველმოხსენებულთა თანა შევჰრაცხოთ იგიცა. გარნა ვინაითგან წადიერნი ვინმე მხოლოდ წინააღმდგომად ოდენ მართლიად თქუმულთა, უფროისღა ღმრთისა მიერ ქმნილთა, შემოიღებენ სიტყუასაცა სახარებისასა, ვითარმედ “არა შემავალნი შეაგინებენ კაცსა, არამედ გამომავალნი”. საჭირო არს, რაითა ესეცა მათი პირუტყუებაი, რამეთუ არა ვთქუა, ვითარმედ ძიებაი, მხილებულ ვყოთ” (ეპისტოლე წმიდისა ათანასესი ამონის მიმართ მონაზონისა, დაახლოებით 356 წ.).

ეპისკოპოს ათანასე ალექსანდრიელის არგუმენტაცია, რომელმაც კაცების მიერ თესლის უნებლიე გამონადენის მაგალითზე ადამიანის ბუნებრივი გამონადენის საკითხი განიხილა, შეუდარებლად სოლიდურად გამოიყურება. თუმცა, უნდა ვაღიაროთ, რომ მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტორიტეტულ კანონებში ამ საკითხის შესახებ აზრთა სხვადასხვაობაა.

3. ახლა დაგვრჩა გავარკვიოთ თუ როგორია ამ საკითხთან დაკავშირებით ეკლესიის ისტორიული პრაქტიკა. ამისათვის განვიხილოთ ერთ-ერთი ყველაზე ადრექრისტიანული დოკუმენტი ე.წ. მოციქულთა დადგენილებები. VI წიგნში (ერესების შესახებ, 27-30) წერია:

“”თუ ვინმე იცავს და ასრულებს იუდეურ წეს-ჩვეულებებს თესლის გამონადენთან, ძილში თესლის დენასთან, . . . (ლევიტ. 15: 1-30) დაკავშირებით, დაე მათ გვითხრან, წყვეტენ თუ არა ამ დღეებში ლოცვას, წიგნებთან მიკარებას ან ზიარების მიღებას? თუ იტყვიან, რომ წყვეტენ, მაშინ ცხადია, თვლიან, რომ მათში ამ დროს არ არის სულიწმინდა, რომელიც ყოველთვის მყოფობს მორწმუნეებთან. სოლომონი მართლების შესახებ ამბობს, რომ ყველამ ისე უნდა იცხოვროს, რომ სულიწმინდამ ისინი ძილშიც დაიფაროს, ხოლო როდესაც ძილისაგან ადგებიან, ესაუბროს მათ (იგავთა 6: 22).

თუ შენ, დედაკაცო, მართლაც ფიქრობ, რომ იმ შვიდი დღის განმავლობაში, როდესაც მენსტრუაცია გაქვს შენში სულიწმინდა არ მოქმედებს, მაშინ გამოდის, რომ თუ ამ დროს მოულოდნელად გარდაიცვლები, სულიწმიდის გარეშე გახვალ ამ ქვეყნიდან და არ გექნება ღმერთის მიმართ კადნიერება და სასოება. მაგრამ სულიწმინდა, ვისი მყოფობაც შემოუსაზღვრელია, მარადიულად შენთანაა, შენ კი საჭიროებ ლოცვას, ევქარისტიაში მონაწილეობასა და სულიწმინდის შენზე მოსვლას, რამდენადაც შენი მდგომარეობა შენი ბრალი არ არის. ვერც კანონიერი ცოლ-ქმრული ურთიერთობა, ვერც მშობიარობა, ვერც სისხლის დენა ან ძილში თესლის გამოყოფა ვერ წაბილწავს ადამიანის ბუნებას და განაშორებს მას სულიწმინდას, გარდა უპატიოსნო და უსჯულო ქმედებისა.
სულიწმინდა ყოველთვის მყოფობს იმათში, ვინც მას იხვეჭს, მყოფობს მანამ, სანამ ისინი ამას იმსახურებენ, ხოლო ვისგანაც ის განეშორება, მათ ბოროტი სული ეპატრონება. დიახ, ადამიანების ერთი ნაწილი წმინდა სულითაა აღვსილი, დანარჩენები კი – უწმინდურით, ექვემდებარებიან ან ერთს ან მეორეს, რადგან ნუგეშინისმცემელი ვერ ეგუება ტყუილს, ხოლო ბოროტი კი _ ჭეშმარიტებას. ჭეშმარიტებაში მყოფნი განშორებული არიან სატანურ სულს და მათში სულიწმინდაა. ვინც სიკეთეს აკეთებს, მასში სულიწმიდა მყოფობს, სიბრძნითა და გონიერებით აღავსებს მას და ბოროტ სულს მასთან მიახლოების ნებას არ აძლევს.
ასე რომ, თუ შენ დედაკაცო, ამბობ, რომ ყოველთვიური სისხლდენისას შენში სულიწმიდა არ არის, მაშინ უწმინდური სულით უნდა იყო აღვსილი, რადგან როდესაც არ ლოცულობ და ბიბლიას არ კითხულობ, უნებლიედ მოუხმობ მას, ვისაც უყვარს უმადურები, მანკიერები, დაუდევრები და მცონარები. თვითონაც ხომ უმადურობის გამო დაავადდა ბოროტი აზრებით და გადაწყვიტა მთავარანგელოზის მაგიერ სატანა გამხდარიყო, ღმერთმა კი ის ღირსებისაგან განძარცვა.
ამიტომ, დედაკაცო, თავი შეიკავე ამაო საუბრებისაგან, ყოველთვის გახსოვდეს შემოქმედი და ილოცე მის მიმართ, რადგან ის უფალია შენი, ყველასი და ყველაფრის. ისწავლე კანონები და არ მიაქციო ყურადღება აკრძალვებს ბუნებრივ განწმენდასთან, კანონიერ ცოლ-ქმრულ შეერთებასთან, მშობიარობასთან ან ნაყოფის მოშლასთან და სხეულის ნაკლთან დაკავშირებით. ასეთი რამეებისათვის ყურადღების მიქცევა უაზრობა და ბრიყვი ადამიანების გამოგონებაა. ვერც ადამიანის დამარხვა, ვერც გარდაცვლილის ძვლები, ვერც კუბო ან ესა თუ ის საჭმელი, ვერც ძილში თესლის გამოყოფა ვერ წაბილწავენ ადამიანის სულს, გარდა ღმერთისადმი უპატივცემულო დამოკიდებულებისა და მოყვასისადმი ჩადენილი უკანონობისა და უსამართლობისა. ვგულისხმობ მხეცურ მოპყრობას ან ძალადობას, ან ნებისმიერ ისეთ რაიმეს, რაც საღმრთო სიმართლის საწინააღმდეგოა, მრუშობასა და სიძვას.
ამიტომ, ერიდეთ მათ, ვინც ასეთ რაღაცეებს ყურადღებას აქცევს, რადგან ჩვენ გარდაცვლილებს არ ვთაკილობთ, იმედი გვაქვს, რომ ისინი მკვდრეთით აღდგებიან, არც კანონიერ ცოლ-ქმრულ ურთიერთობას შევურაცხვყოფთ, მაგრამ ისინი მიეჩვივნენ ამ ყველაფრისათვის ცუდი ინტერპრეტაციის მიცემას. ქმრის ცოლთან კანონიერი შეერთება ღმერთის განგებით ხდება, რადგან შემოქმედმა დასაბამიდან შექმნა მამრობითი და მდედრობითი სქესი, აკურთხა ისინი და თქვა: ”ინაყოფიერეთ და გამრავლდით და აღავსეთ ქვეყანა”. ასე რომ, თუ სქესთა განსხვავება ღმერთის ნებით შეიქმნა კაცობრიობის გამრავლებისათვის, მაშინ აქედან გამომდინარეობს, რომ ქმრის ცოლთან შეერთებაც მისი ჩანაფიქრის თანახმად ხდება. . .
ამიტომ, ქორწინება პატიოსანია და ბავშვების დაბადებაც წმინდა, რადგან კეთილში არაფერია ცუდი. ბუნებრივი განწმენდაც არ არის საძაგელი ღმერთის წინაშე, ვინც ბრძნულად მოაწყო, რომ ქალებს ეს ჰქონოდათ ყოველ ოცდაათ დღეში მათივე ჯანმრთელობისათვის. სახარებაშიც, როდესაც სისხლმდინარე ქალი მაცხოვრის სამოსელს შეეხო, რომ გამოჯანმრთელებულიყო, უფალმა კი არ გაკიცხა და დაადანაშაულა ის, არამედ განკურნა და უთხრა: “სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ”.
სხვათა შორის, როდესაც ქალს ბუნებრივი სისხლდენა აქვს, ქმარი არ უნდა შეუერთდეს მას, რადგან უნდა იზრუნოს მის ჯანმრთელობაზე, მასზე ვინც შვილები უნდა შვას; ეს აკრძალულია კანონით (ლევიტ. 18:19 და იეზ. 18;6). ფეხმძიმე ცოლებთანაც არ უნდა ჰქონდეთ ცოლ-ქმრული ურთიერთობა, რადგან მათ უერთდებიან არა შვილების ჩასახვისათვის, არამედ სიამოვნებისათვის. ღმერთისმოყვარე კი ტკბობისმოყვარე არ უნდა იყოს.
ასე რომ, იმის შიშით, რომ წაიბილწებით, ნუ დაიცავთ იუდეველთა სჯულით დაწესებულ აკრძალვებს იმაში, რაც ბუნებრივია ადამიანისათვის, ნუ დაიცავთ იუდეურ გამუდმებულ განბანვებს და განწმედის წესებს მიცვალებულთან შეხების შემდეგ. ამ წესების დაცვის გარეშე შეიკრიბეთ საძვალეებში, იკითხეთ იქ წმინდა წიგნები და ფსალმუნები იმ ქვეყნად გასული მოწამეებისათვის და ყველა წმინდანისათვის, თქვენი ძმებისათვის, რომლებიც უფალთან განისვენებენ”.
როგორც ვხედავთ, ამ დოკუმენტში მშობიარობის შემდგომ პერიოდში და მენსტრუაციის დროს ქალისათვის ზიარების აკრძალვა განხილული და განმარტებულია როგორც სხვადასხვა იუდეური წეს-ჩვეულებების შესრულება, მსგავსად უწმინდური კუბოების, მკვდრების ძვლებისა და ა.შ. შეხების შემდეგ წესების დაცვისა. 27-ე პარაგრაფში ამ აკრძალვას საკმაოდ მკაცრად ეწოდება: ”ბრიყვი ხალხის ცარიელი და უაზრო გამოგონება”.
ამასთან დაკავშირებით დგება საკითხი თუ რა კავშირშია ქრისტიანობა ძველი აღთქმის უწმინდურებასთან. საყოველთაოდ ცნობილია ძველი აღთქმის მრავალრიცხოვანი და საკმაოდ რთული წესები მშობიარობის ფიზიოლოგიური პროცესის უწმინდურების შესახებ (ლევიტ. 15:19,25). აგრეთვე გარკვეული სახის საკვების, გარდაცვლილთა სხეულებისა და ზოგიერთი ავადმყოფობის უწმინდურების შესახებ განწესებანი (გამოსვლათა 10: 10-15; ლევიტელთა 11: 24-38 და სხვ.). ეს აკრძალვები გამომდინარეობს იქიდან, რომ მშობიარობა ფიზიოლოგიურად უწმინდურად ითვლება.
ძველ ქრისტიანულ მწერლობაში ვხვდებით ცოლ-ქმრული ცხოვრების უწმინდურების შესახებ განწესებების განმარტებებს. საკმაოდ ხშირად, ქრისტიანი მწერლები ამგვარ განწესებებს მორალური ან საგანმანათლებლო მიზნებით ხსნიან (მაგ. კლიმენტი ალექსანდრიელი გამოთქვამს აზრს, რომ ძველი აღთქმა იმიტომ კი არ ითხოვს ცნობილი პროცესების შემდეგ განბანას, რომ ეთაკილება ისინი, არამედ იმიტომ, რომ ის მოასწავებს ნათლისღების დროს განბანას).
მეორე მხრივ, ხშირად გვხვდება ასეთი განწესებების ჰიგიენური მოტივებით ახსნაც. მაგალითად, ზემოთმოტანილი მოციქულთა დადგენილება თვლის, რომ ძველი აღთქმა ქალებს ცნობილ პერიოდებში უწმინდურად იმიტომ აცხადებს, რომ ხელი შეუშალოს მათ სქესობრივ ურთიერთობას ქმრებთან, რადგან ამ დროს ჩასახული შთამომავლობა ავადმყოფი გამოდის. ასეთივე ახსნას ვხვდებით დიდასკალიაშიც, თეოდორე კვირელთან, ისიდორესა და დიოდორესთან. ნეტარი თეოდორიტე წერს, რომ “საჭიროა კანონის განზრახვაში წვდომა, რადგან ხშირად ერთის მაგიერ ის სხვა რამეს ასწავლის. რადგან, თუ მშობიარე უწმინდურია, მაშინ გამოდის ფეხმძიმეც უწმინდურია. ამიტომ, ვფიქრობ, რომ კანონი უბრძანებს ქალს დაისვენოს დიდი შრომისა და საშინელი ტკივილების გადატანის შემდეგ. მაგრამ უბრალოდ რომ ებრძანებინა ასეთი რამ, მაშინ ქმრები ვერ შეიკავებდნენ თავიანთ სურვილებს. ახლა კი, როდესაც იციან, რომ ნამშობიარები უწმინდურია, გაურბიან ცოლ-ქმრულ ურთიერთობას, რათა უწმინდურება მათზეც არ გადმოვიდეს. ამგვარად, კანონი სიტყვა “უწმინდურებით” ხორციელ სურვილებს აქრობს”.
თუმცა, მოცემულ შემთხვევაში ჩვენთვის მნიშვნელოვანია მშობიარობის უწმინდურობის შესახებ არა ძველი აღთქმისეული განწესების წარმომავლობა, არამედ ორი საკითხის დადგენა: პირველი ის, რომ ძველ აღთქმაში უწმინდურობა პიროვნულ ცოდვილობასთან არ არის დაკავშირებული და მეორე, რომ ძველი ქრისტიანული მწერლობისათვის, რომელიც ძველი აღთქმისეულ განწესებებს განმარტავს, უცხოა აზრი რაიმე სახის არსობრივი ანუ სუბსტანციური უწმინდურების შესახებ.
ქრისტიანობა ასწავლის რომ სიკვდილი დამარცხებულია და უარყოფს ძველ აღთქმისეულ გაგებას ადამიანის ბუნებრივი გამონადენების არსობრივად უწმინდურების შესახებ. იგი უარყოფს უწმინდურების შესახებ ძველ აღთქმისეულ სწავლებასაც. ქრისტე ყველა ამ განწესებას ადამიანის გამოგონილად აცხადებს, თვითონაც არღვევს მათ და მოციქულებსაც აძლევს მათი დარღვევის ნებას (მათე 15: 1-2-; მარკ. 7:2-5; ლუკა 11: 38-41; იოანე 3:25 და სხვა). პავლე მოციქული ქრისტეს იმოწმებს და კატეგორიულად უარყოფს სუბსტანციური, ობიექტური უწმინდურობის საერთოდ არსებობის შესაძლებლობასაც კი: “ვიცი და მრწამს უფლის იესუს მიერ, რამეთუ არარაი შეგინებულ არს თავით თვისით“ წერს ის რომაელებს (14:14; საქმე 10: 14-15). უწმინდურების შესახებ სწავლების წყარო სუბიექტური, წმინდად ადამიანური შეხედულება და წარმოდგენაა, რომელიც ჩვენთვის სულერთი ვერ იქნება და ანგარიში უნდა გავუწიოთ: “გარნა თუ რომელი-იგი შე-ვინმე-ჰრაცხოს შეგინებულად, იგი არს შეგინებულ”(იქვე).
ამიტომ, მოციქულები ერთი მხრივ მხედველობაში იღებენ უწმინდურობის შესახებ ცრურწმენას და რადგან ეშინიათ ვინმე არ აცდუნონ (რომ. 14:20), ხანდახან თვითონაც ასრულებენ განწმენდის ზოგიერთ წესს (საქმე 21: 24-26), ხოლო მეორე მხრივ ზომებს იღებენ ამ ცრურწმენის აღმოსაფხვრელად, როგორც თავიანთ ეპისტოლეებში მოცემული შეგონებების სახით (რომ.14:14-20; 1კორ. 6:13; კოლ. 2:20-22 და სხვა), ასევე კრებების დადგენილებების ფორმითაც (საქმე 15: 29; 21:25).
თუმცა, ახალი აღთქმა საერთოდ უარყოფს უწმინდურობის ამგვარ გაგებას და მეტად აღარ ეხება მშობიარეების უწმინდურობის შესახებ საკითხს. ასე რომ, ეს საკითხი მოციქულების შემდგომი პერიოდის ნაწერებში გადაწყვეტილია ზოგადიდან კერძოს გამოყვანის მეთოდით: თუ ქრისტიანული სწავლება ყოველგვარ ფიზიოლოგიურ უწმინდურებას უარყოფს, მაშინ მშობიარობაშიც არ არის არავითარი უწმინდურობა. ირიბად ამის დადასტურება ისაა, რომ იყო რა ძველ დროში ამგვარი შეხედულება, ეკლესიაში ქალები ისევე თავისუფლად დაიშვებოდნენ საკურთხეველში, როგორც კაცები.
საჭიროა ასევე მოვიტანოთ წმ. იოანე ოქროპირის სიტყვები ქალების პერიოდული უწმინდურების შესახებ, რომ “ეს ჭეშმარიტად არც ცოდვაა და არც უწმინდურება:, რადგან წმ. თეოდორიტე კვირელის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ყველაფერი ის, რაც ბუნებრივად ხდება უწმინდური არ არის, უწმინდურია მხოლოდ ცოდვის ნებელობა: “საიდანაც ჩანს, რომ არაფერია ბუნებრივად უწმინდური. ღმერთმა ხომ დაარქვა ერთს უწმინდური, მეორეს კი წმინდა რაღაც განსაკუთრებული მიზეზის გამო. . . ჩვენ კი აქედან შევიცნობთ იმასაც, თუ როგორი ბოროტებაა ცოდვა, რადგან მისგანაა ნამდვილი წაბილწვა”.
ღირსი ეფრემ ასურიც მოციქულთა დადგენილების სულისკვეთებით განიხილავს სახარების ეპიზოდს “სისხლმდინარე ქალის შესახებ”:
“ვინც მოდიოდა მასთან, როგორც ადამიანთან, შეიგრძნობდა მისი ადამიანური ბუნების შეხებას, ხოლო ვინც მასთან მიდიოდა როგორც ღმერთთან, იღებდა მისგან თავისი მწუხარების განკურნებას. . . მისგან გამოსული ძალა შეეხო შებილწულ საშოს, რადგან თვითონ ქალი არ იყო შებილწული. ზუსტად ასევე, უფლის ღვთაებრიობა არ შებილწულა კურთხეულ საშოში ყოფნით, რადგან ქალწული კანონითაც და კანონის გარეშეც უფრო წმინდაა ვიდრე ის ქალი, რომელიც თავისი ჭარბი სისხლით ზიზღს იწვევდა გარშემომყოფებში. . . უფლის მტრებს სურდათ ეს შემთხვევა ლოდად საცდურებისად გადაექციათ და ამბობდნენ: არ იცის კანონი, რადგან კანონით უწმინდური ქალი შეეხო მას, მან კი არ განაგდო იგი. . . არ არსებობს რაიმე უწმინდური გარდა იმისა, რაც ჩირქს სცხებს ცხოვრებას თავისუფლებაში”.
თუ კანონიკური დოკუმენტებიდან და წმ. მამათა ნაწერებიდან უფრო თანამედროვეობისაკენ (XVI-XVIII საუკუნეები) გადავინაცვლებთ, ვნახავთ, რომ აქ მეტია კეთილგანწყობა მშობიარობის შესახებ ძველი აღთქმისეული შეხედულებებისადმი, ვიდრე ახალი აღთქმისეულისადმი. მაგალითად, რუსულ დიდ კურთხევანში არის მთელი რიგი ლოცვებისა მშობიარობის ბიწისაგან გასათავისუფლებლად. ასეთებია “ლოცვები ქალისათვის მშობიარობის პირველ დღეს”, “ჩვილის სახელდების ლოცვა მერვე დღეს “, “მეორმოცე დღის ლოცვა მშობიარე ქალისათვის“, “ლოცვა ქალისათვის მშობიარობის შემდეგ”, “ლოცვა ძილში დაცემისათვის”. წიგნი თითქოს უბრუნდება უწმინდურობის ძველ აღთქმისეულ გაგებას. ლოცვების ავტორები უწმინდურად მიიჩნევენ არა მხოლოდ მშობიარეს, არამედ იმასაც, ვინც მას შეეხება. მშობიარე ქალი კი ორმოცი დღის განმავლობაში ზიარებაზე არ დაიშვება. წიგნში არის მთელი რიგი ლოცვებისა იმ ცხოველებისაგან წაბილწულთათვის, რომლებიც ძველ აღთქმაში უწმინდურებად ითვლებოდნენ, წყლის, ღვინის, ზეთის, ხორბლის, ჭურჭლისა და თვით ადამიანისაც, რომელიც უწმინდურ ცხოველს შეჭამს.
ათასგვარი დამხმარე სახელმძღვანელოების ავტორები ამგვარი ძველი აღთქმისეული პოზიციიდან გამომდინარე, მომავალ მღვდელმსახურებს უცხადებენ, რომ მენსტრუალური ციკლისა და მშობიარობის შემდგომ პერიოდში ქალი არსობრივად უწმინდურია და ამიტომ მას აკრძალული აქვს საიდუმლოებებში მონაწილეობა, ხატების მთხვევა და ტაძარში შესვლაც კი: “ ქალი, რომელიც მშობიარობის შემდგომი განწმენდის პერიოდში იმყოფება და მას არ წაკითხვია “მეორმოცე დღის” ლოცვები, არა მხოლოდ წმ. საიდუმლოებებში ვერ მიიღებს მონაწილეობას, არამედ ტაძარშიც ვერ შევა. იგივე ეხება ქალებს, რომლებიც ფიზიოლოგიურად უწმინდურ მდგომარეობაში იმყოფებიან. თუმცა, ზოგიერთის აზრით, გამონაკლის შემთხვევაში მღვდლის გადაწყვეტილებაზეა დამოკიდებული შეასრულოს ასეთ დროს ქორწინების წესი თუ გადადოს ის”.
თანამედროვე საეკლესიო პრაქტიკა ცოტა სხვაგვარ სურათს ხატავს. ქალებს, რომლებიც საეპარქიო სამმართველოში და სამრევლოში მუშაობენ, არავინ უდგენს სამუშაოზე გამოცხადების ისეთ გრაფიკს, რომელიც მათ ფიზიოლოგიურ ციკლზეა დამოკიდებული. სემინარიების სალოტბარო და ხატწერის განყოფილებებზეც “კრიტიკული დღეების” დადგომა არ ითვლება საპატიო მიზეზად მეცადინეობების, რეპეტიციების ან მსახურების გაცდენისათვის. დიაკონი ანდრეი კურაევი ამას თანამედროვე ჰიგიენური საშუალებების დამსახურებად მიიჩნევს: “მოხდა ჰიგიენური რევოლუცია. გასულ საუკუნეებში არც შხაპი იყო და არც ქვედა საცვლები. სისხლის ლაქების ადგილი კი ტაძარში ნამდვილად არ არის. ამას დავუმატოთ, ბოდიში და სუნი (მეოთხე საუკუნეში ღირსი მაკარი ეგვიპტელი ასე გადმოგვცემდა ისაია წინასწარმეტყველის სიტყვებს: “მთელი თქვენი სიმართლე არის როგორც ქალის ჩვრები მენსტრუაციის დროს”.
სერბეთის პატრიარქი პავლეც საუბრობს ამის შესახებ: “ბოლოს იმ აზრამდე მივიდნენ, რომ ასეთ მდგომარეობაში მყოფი ქალები ეკლესიაში არ უნდა შევიდნენ. . . შესაძლებელია იმ სუნის გამოც, რომელსაც ორგანიზმის გაწმენდის დროს ხრწნადი მატერია გამოსცემს”. პატრიარქი პავლე ასკვნის, რომ “ქალის ყოველთვიური განწმენდა არ ხდის მას რიტუალურად, ლოცვითად უწმინდურს. ეს უწმინდურება მხოლოდ ფიზიკური, სხეულებრივია, ისეთივეა, როგორც სხეულის სხვა ორგანოებიდან გამონადენი. გარდა ამისა, რამდენადაც თანამედროვე ჰიგიენურ საშუალებებს შეუძლიათ ეფექტურად წინაღუდგნენ იმას, რომ სისხლის შემთხვევით დაწვეთებით ტაძარი წაიბილწოს და შეუძლიათ გამონადენი სისხლის სუნის განეიტრალებაც, მიგვაჩნია, რომ ყოველთვიური განწმენდის დროს, აუცილებელი სიფრთხილის დაცვითა და ჰიგიენური ზომების მიღებით ქალს შეუძლია ეკლესიაში მოსვლა, ხატების მთხვევა, ანტიდორისა და ნაკურთხი წყლის მიღება, ისევე როგორც გალობა”. მიუხედავად ასეთი საღვთისმეტყველო დასკვნისა, პატრიარქი პავლე ზიარებასთან დაკავშირებით რიგორისტულ აზრს გამოთქვამს: ”ასეთ მდგომარეობაში მყოფი ქალისათვის ზიარება არ შეიძლება და თუ ის მოუნათლავია, ამ პერიოდში ვერ მოინათლება. მაგრამ თუ სასიკვდილოდაა ავად, შეუძლია ეზიაროს და მოინათლოს კიდეც.”

დასკვნა


თუ შევაჯამებთ ჩვენს მიმოხილვას, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ მენსტრუაციის დროსა და მშობიარობის შემდგომ პერიოდში ქალის ზიარებისათვის არავითარი არსობრივი, დოგმატური ან კანონიკური დაბრკოლება არ არსებობს. მითუმეტეს შეიძლება ეს ითქვას ტაძარში მისვლის, ხატების მთხვევისა და ანტიდორის მიღების შესახებ. ამ სფეროში აკრძალვები მოდის იუდეური სჯულის აღსრულების ძველი აღთქმისეული ტრადიციიდან, რასაც ქრისტიანობასთან არავითარი კავშირი არა აქვს. მოციქულების პირველმა კრებამ დაადგინა: “რამეთუ ჯერ-უჩნდა სულსა წმინდასა და ჩუენცა, რაითა არარაი უმეტესი ტვირთი დავდვათ თქუენ ზედა, გარნა რომელნი ესე სასწრაფო არიან. განშორებად თქუენდა ნაკერპავისაგან და სისხლისა, დამშთვარისა და სიძვისა და რაოდენი არა გნებავს რაითა გეყოს თქუენ, სხუასა ნუ უყოფთ, რომელთაგან დაიმარხენით თავნი თვისნი, კეთილსა იქმოდეთ და ცოცხლებით იყვენით“ (საქმე 15: 28-29). სამწუხაროდ, მრავალი საეკლესიო მოღვაწის აკრძალვით პოლიტიკაზე სათანადო ჰიგიენური საშუალებების არარსებობამაც მოახდინა ზეგავლენა. დღეს კი ქალებს შეუძლიათ თვითონ გადაწყვიტონ ამ დღეებში ზიარების საკითხი, როგორც დიდი წმინდანი, რომის პაპი გრიგოლ დიოლოგოსი გვირჩევს, როდესაც პასუხობს ანგლების მთავარეპისკოპოსის ავგუსტინეს შეკითხვას (ეს რჩევა იქნება ჩვენი პატარა ნაშრომის ეპილოგი):

“ავგუსტინეს შეკითხვა: შეიძლება თუ არა ფეხმძიმე ქალის მონათვლა და ბავშვის შეძენის შემდეგ რამდენ ხანში შეეძლება მას ეკლესიაში შესვლა? დაბადებიდან რამდენი ხნის შემდეგ შეიძლება ბავშვი მოინათლოს . . . ? ქალის მშობიარობიდან რამდენი ხნის შემდეგ შეუძლია ქმარს ცოლთან სქესობრივი ურთიერთობა? შეუძლია თუ არა ქალს ეკლესიაში შესვლა ან ზიარების მიღება მენსტრუალური ციკლის დროს? შეუძლია თუ არა კაცს, რომელსაც სქესობრივი ურთიერთობა ჰქონდა ცოლთან შევიდეს ეკლესიაში ან მიიღოს ზიარება მანამ, სანამ განიბანება? ყველაფერ ამის ცოდნა აუცილებელია გაუნათლებელი ანგლი (ინგლისელი-მთარგმ.) ხალხისათვის.

გრიგოლ დიდი პასუხობს: ძმაო, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ამ კითხვებს დამისვამდი და უკვე მოვამზადე მათზე პასუხი. ეჭვი არ მეპარება, რომ შენ უბრალოდ გსურს ჩემმა პასუხმა დაგიდასტუროს შენი აზრები და წინათგრძნობები. მართლაც, რატომ არ შეიძლება ფეხმძიმე ქალის მონათვლა, მისი ფეხმძიმობა ხომ ცოდვა არ არის ყოვლისშემძლე ღმერთის წინაშე? როდესაც ჩვენმა წინაპრებმა შესცოდეს სამოთხეში მათ დაკარგეს ღმერთისაგან მათთვის მინიჭებული უკვდავება, მაგრამ ღმერთს ხომ არ უნებებია ამ ცოდვის გამო მთელი კაცთა მოდგმის განადგურება. მან კაცს უკვდავება წაართვა მისი საქციელის გამო, მაგრამ დაუტოვა მამაკაცური უნარი შთამომავლობის გასაგრძელებლად. მაშ იმან, რაც ადამიანს თვით ღმერთისაგან მიენიჭა რატომ უნდა შეუშალოს მას ხელი წმ. ნათლობის მადლის მიღებაში? უკიდურესად არაგონიერი იქნებოდა ეს საიდუმლო, რომელიც ადამიანის ყოველგვარ ბრალს წარხოცავს, ასეთ მიზეზზე დამოკიდებული გაგვეხადა.

მშობიარობიდან რამდენი დღის გასვლის შემდეგ შეუძლია ქალს ეკლესიაში შესვლა? ძველი აღთქმიდან შენთვის ცნობილია, რომ ასეთ დროს ქალმა ეკლესიაში შესვლისაგან თავი უნდა შეიკავოს ოცდაცამეტი დღის განმავლობაში თუ მას ვაჟი ეყოლება და სამოცდაექვსი დღის განმავლობაში თუ გოგონა ეყოლება (ლევიტ. 12: 4-5). თუმცა ეს სხვაგვარად უნდა გავიგოთ. ქალი რომ ეკლესიაში შევიდეს მშობიარობიდან თუნდაც ერთი საათის შემდეგ იმისათვის რომ ღმერთს მადლობა უთხრას, ამით ის არ შესცოდავს; ცოდვა ხომ სხეულებრივი სიამოვნებაა და არა ტანჯვა. ცოლ-ქმრული ურთიერთობა სიამოვნებაა, ხოლო მშობიარობა კი ტანჯვა, ამიტომ უთხრა ღმერთმა პირველ დედას: “ტკივილებით შობ”. თუ ავუკრძალავთ ნამშობიარებ ქალს ეკლესიაში შესვლას, ეს ნიშნავს, რომ მშობიარობა ცოდვისათვის სასჯელად მიგვაჩნია.

ასევე არაფერმა უნდა დაგაბრკოლოს ნამშობიარები ქალის ან მისი ბავშვის მონათვლისაგან თუ მათ სიკვდილი ემუქრება, თუნდაც რომ ეს იყოს სწორედ მშობიარობის დროს და ბავშვის დაბადებისთანავე. რადგან თუ წმ. საიდუმლოს წყალობა თანაბრად ეძლევა ყველა ცოცხალსა და ჯანმრთელს, მითუმეტეს დაუყოვნებლივ უნდა მივანიჭოთ ის მათ, ვისაც სიკვდილი ემუქრება, რადგან აღდგომის საიდუმლოსათვის მომზადების უფრო შესაფერისი დროის ლოდინში შეიძლება საერთოდ მკვდრეთით აღდგომის გარეშე დავტოვოთ მათი სულები.

არ უნდა ავუკრძალოთ ქალებს მენსტრუალური ციკლის დროს ეკლესიაში შესვლა, რადგან მისი დანაშაული არ არის იმაში რაც მას ბუნებრივად, თავისი ნებისაგან დამოუკიდებლად აქვს. ჩვენ ხომ ვიცით, რომ ქალი, რომელიც სისხლდენით იტამჯებოდა მიუახლოვდა უფალს, შეეხო მის სამოსელს და ის მყისვე განიკურნა (მათე 9:20). თუ ამ ქალს, რომელსაც სისხლდენა ჰქონდა შეეძლო შეხებოდა უფლის სამოსელს, მაშინ რატომ არ შეიძლება მენსტრუაციის პერიოდში ქალი უფლის ტაძარში შევიდეს?. . . თუ იმ ქალის კადნიერება, რომელიც უფლის ტანსაცმელს შეეხო გამართლებული იყო, მაშინ რატომ არა აქვს ნება ყველა ასეთ მდგომარეობაში მყოფ ქალს იგივე გააკეთოს?

არ შეიძლება ასეთ დროს ქალს ავუკრძალოთ მიიღოს წმ. ზიარება. თუ ის ვერ გაბედავს მის მიღებას უდიდესი მოწიწების გამო, ეს საქებარია, მაგრამ თუ მიიღებს, ამით ცოდვას არ ჩაიდენს. . . ქალის მენსტრუაცია ცოდვა არ არის, რადგან მისი ბუნება ასეა მოწყობილი. . . მიანდეთ ეს თვით ქალის საკუთარ გადაწყვეტილებას და თუ ის მენსტრუაციის დროს არ გაკადნიერდება მიეახლოს უფლის წმ. სისხლისა და ხორცის საიდუმლოს, მაშინ ის შექების ღირსია. მაგრამ თუ ღვთისმოსავ ცხოვრებას მიჩვეული ქალი მოინდომებს ზიარების მიღებას, მაშინ, როგორც უკვე ვთქვით, ხელი არ უნდა შევუშალოთ. თუ ძველ აღთქმაში განხილულია გარეგნული გარემოებები, ახალ აღთქმაში მთავარი ყურადღება ეთმობა არა გარეგნულს, არამედ შინაგანს და სასჯელის დადებაც უდიდესი სიფრთხილით ხდება. . . თუ ვერავითარი საჭმელი ვერ წაბილწავს იმას, ვისი სულიც ხრწნას არ დაქვემდებარებია, მაშინ რატომ უნდა ჩაითვალოს უწმინდურებად ის, რაც სუფთა სულის მქონე ქალის ბუნებიდან გამომდინარეობს?”

სტატიის წყარო